29:247  247  HOMILIA  I.  248  intolerandum  tamen,  et  maxime  in  Levita,  notari.  Nam  etsi  populus  sibi  hanc  licentiam  sine  mandato  divino  dedisset,  quis  tamen  tantum  sacri  coniugii  abusum  ferat,  in  iis  potissimum  qui  a  Deo  suae  legis  custodes  et  defensores,  ac  verae  religionis  constituti  sunt?  Quare  hic  observandum  Elcanam  a  virtutibus  non  reportare  gloriam,  ut  Dei  bonitas  magis  ac  magis  commendetur,  quum  Samuelem  talem  tantumque  prophetam  ex  illo  nasci  doluit,  sicuti  deinceps  visuri  sumus.  Agnosco  quidem  viri  pietatem  in  observandis  quae  Dei  lege  praescribebantur,  de  adorando  Deo  in  sanctuario,  quod  tum  temporis  erat  in  Silo:  verumtamen  nihilominus  vitium  animadvertendum  quo  se  Dei  favore  redde*  bat  indignum.  Nam  quum  in  eam  evectus  esset  dignitatem,  ut  populum  doceret,  Dei  legem  exponeret,  in  sanctuarium  ingrederetur,  et  ratione  dignitatis  et  autoritatis  propius  ad  Deum  quam  reliqui  accederet,  nihilominus  autem  duabus  simul  ductis  uxoribus  foedus  cum  Deo  initum  frangeret,  sacrosanctam  matrimonii  institutionem  pollueret,  Dei  cultum  et  ordinationem  everteret,  sane  se  indignum  reddebat,  cuius  Deus  preces  exaudiret.  Deus  tamen  illi  pro  immensa  misericordia,  praesertim  Samuele  ex  tali  coniugio  tanto  Dei  propheta  nato  benedixit.  Verum,  ut  ante  monui,  quum  scriptura  nobis  etiam  clarissimorum  virorum  vitia  ponit  ante  oculos,  id  in  eum  finem  facit,  ut  nobis  imponi  scientibus  volentibus  non  patiamur,  sed  siquando  Deus  ex  huius  mundi  faecibus  quosdame  ducit,  Dei  gratiae  et  misericordiae  soli,  non  ullis  hominum  meritis,  quibus  se  aliis  digniores  reddant,  acceptum  feramus.  Virtutes  enim  illae  quas  in  hominibus  tanquam  illorum  autoribus  admiramur,  quid  aliud  quam  totidem  velamenta  sunt,  quibus  Dei  gratia  erga  homines  obscurior  redditur?  Annon  enim  Dei  bonitas  vilescit  et  aboletur,  quum  homini  iustitia  et  aequitas  tribuitur,  et  ex  ea  sic  aestimatur  quasi  virtutibus  omnibus  abundet?  Quid  enim  aliud  est  quaelibet  virtus,  quam  Dei  donum  gratuitum?  Terum,  ut  dixi,  tanta  est  animi  nostri  depravatio,  ut  Dei  beneficentia  non  perspiciatur  a  nobis  nisi  hominum  ex  contrario  vitiositates  appareant.  Quam  ob  causam  Paulus  dicit  Dei  bonitatem  et  misericordiam  non  nisi  in  hominum  infirmitatibus  esse  conspicuam.  Quibus  et  istud  est  adiiciendum,  pullulantibus  in  quavis  republica  vitiis,  paucos  esse  qui  non  iis  polluantur,  ac  veluti  grassante  peste  feriantur.  Fateor  quidem  non  primo  quoque  tempore  ab  illa  peste  cunctam  civitatem  occupari:  fateor  ignem  non  uno  momento  totum  aedificium  labefactare,  sed  pedetentim  grassari  pestem,  donec  tandem  vel  aer  ipse  inficiatur.  Idem  ergo  quoque  de  vitiis  ferendum  iudicium  puto,  idem  de  prava  consuetudine  et  malis  institutis,  quibus  paulatim  assuescitur  donec  totum  corpus  lethalis  stupor  in-