6:246
Quoniam
autem
Dei
et
hominis
cognitio
mutuo
inter
se
nexu
colligatae
sunt
et
implicitae,
merito
Pighius
suam
de
libero
arbitrio
disputationem
inde
incipit.
Dicet
quispiam,
me
hunc
ordinem
laudare,
quia
meus
sit.
At
ego
excipiam
illo
me
usum
esse,
quia
optimus,
et
ad
docendum
aptissimus
videretur.
Placet
ergo,
quod
adversarius
meus
sequatur
id,
quod
ego
optimum
iudicavi.
Quanquam
miror,
qua
fronte
ausus
fuerit,
nulla
mei
mentione
facta,
tam
familiariter
sumere
de
meo
libro,
quod
in
suum
transscriberet.
Neque
enim
quo
iure
id
faciat,
video:
nisi
forte
praescriptionem
obtendat,
quia
sic
facere
pridem
solitus
sit.
Nam
in
magno
illo
libro,
quem
adversus
nostram
confessionem
edidit,
integras
saepe
ex
Institutione
mea
paginas,
ubi
visum
est,
infulcit,1)
ac
suo
commodo
sic
adaptat,
quasi
aliunde
non
sumpsisset.
Velim
nunc
scire
quo
iure
aut
titulo
mea
sic
pro
suis
usurpet.
Si
qua
magna
esset
inter
nos
necessitudo,
ego
hanc
confidentiam
amicitiae
non
difficulter
concederem.
Sed
nunc
huic
veniae
non
est
locus.
An
quia
hostis
sum,
se
ius
direptionis
in
omnia
[pag.
19]
mea
habere
putat?
At
hoc
praedae
genus
nullo
nec
iure
nec
more
defendi
potest.
Unus
ergo
praetextus
restat,
homini
docto
potuisse
non
minus
venire
in
mentem
quae
dixeram,
quam
mihi
prius
venerant.
Sed
lectores
obsecro,
si
tantum
habeant
otii,
ut
caput
primum
libri
Pighiani
cum
primo
Institutionis
meae
capite
conferant.
Nihil
dico:
nisi
quod
sine
risu
ac
stomacho
perspicient
nimis
perditam
hominis
impudentiam.
Quod
si
ulterius
pergere
libeat,
percurrant
quae
de
iustificatione
tractat
in
altero
illo
opere,
et
ad
sextum2)
Institutionis
meae
caput
exigant:
mirum
si
bilem
continere
queant.
Neque
enim
clanculum
furatur
aut
carptim:
neque
artificio
tegere
ita
studet
suas
rapinas,
ut
apud
se
natum
videatur,
quod
apud
me
legit,
sed
ita
palam
mea
ad
verbum
recitat,
ut
videatur
paginas
ipsas
totas
pigritia
assuisse,
quo
describendi
laborem
fugeret.
Si
fateretur
autorem,
eum
dicerem
mutuari:
nunc
quid
causari
potest,
quominus
plagiarius
palam
vocetur?
Mirabitur
quicunque
leget,
unde
tantus
homini
stupor:
qui
nihil
veritus
sit,
in
ipso
statim
vestigio
deprehendi.
Ego
vero
dum
omnia
bene
reputo,
habeo
quod
pro
hominis
excusatione
dicam:
eum
securitate
magis
quam
socordia
id
fecisse.
Satis
enim
habuit,
si
modo
iis
placeret,
qui
non
minori
religione
a
nostris
abstinent,
quam
facilitate
1)
Sic
scripsit
autor
et
habent
princeps
ei
Gallasius.
Etiam
Galli
versio:
il
y
fourre,
huc
pertinet.
Beza
cur:
infercit
scripserit,
quod
edd.
posteriores
servarunt,
non
videmus.
2)
Spectat
hoc
ad
edit.
Institutionis
anni
1539.
Est
quod
mireris
numerum
in
posterioribus
editionibus
non
mutatum
fuisse,
vel
certe
nota
aliqua
marginali
declaratum.
Fuit
caput
illud
decimum
ed.
1543
et
sequentium,
et
in
recensione
novissima
Lib.
UL
Cap.
XI.
seqq.
16*
|