1:246  [CO  1.  246]  miseram  coniecti  servitutem,  pro  victoris  prosperitate  orare  iubentur;  non  quomodo  iubemur  alias  persecutoribus  nostris  bene  precari,  sed  ut  salvum  illi  regnum  et  tranquillum  conservetur,  ut  sub  eo  ipsi  quoque  prospere  agant.  Sic  David,  iam  rex  Dei  ordinatione  designatus,  sanctoque  eius  oleo  unctus,  cum  nullo  suo  merito  indigne  a  Saule  impeteretur,  insidiatoris  tamen  sui  sacrosanctum  habebat  caput,  quod  regni  honore  Dominus  sanctificaverat.  Absit  a  me,  dicebat  (1  Sam.  24),  ut  coram  Domino  faciam  rem [p. 509]  istam  Domino  meo,  messiae  Domini,  ut  mittam  manum  meam  in  eum,  quoniam  Christus  Domini  est;  item:  Pepercit  tibi  anima  mea,  dixique,  non  mittam  manum  meam  in  Dominum  meum,  quoniam  Christus  Domini  est;  item  (1  Sam.  26):  Quis  mittet  manum  suam  in  Christum  Domini  et  innocens  erit?  Vivit  Dominus,  nisi  Dominus  percusserit  eum,  aut  dies  eius  venerit,  ut  moriatur,  aut  in  praelium  descenderit,  absit  a  me,  ut  mittam  manum  meam  in  Christum  Domini.  Hunc  reverentiae,  atque  adeo  pietatis  affectum  debemus  ad  extremum  praefectis  nostris  omnibus,  quales  tandem  cumque  sint.  Quod  saepius  ideo  repeto,  ut  discamus  non  homines  ipsos  excutere,  sed  satis  habeamus,  quod  voluntate  Domini  eam  personam  sustineant,  cui  inviolabilem  maiestatem  im-  [OS  278]  pressit  ipse  et  insculpsit.  At  mutuas,  inquies,  subditis  suis  vices  debent  praefecti.  Id  iam  confessus  sum.  Verum,  si  ex  eo  statuis,  non  nisi  iustis  imperiis  rependenda  obsequia,  insulsus  es  ratiocinator.  Nam  et  viri  uxoribus  et  liberis  parentes,  mutuis  officiis  adstringuntur.  Discedant  ab  officio  parentes  et  mariti.  Illi,  liberis,  quos  prohibentur  (Eph.  6)  ad  iracundiam  provocare,  sic  se  duros  et  intractabiles  praebeant,  ut  sua  eos  morositate  ultra  modum  fatigent;  hi,  suas  uxores,  quas  diligere, [p. 510]  et  quibus,  ceu  vasculis  fragilibus,  parcere  iubentur  (Eph.  5.  1  Petr.  3),  contumeliosissime  accipiant.  An  minus  tamen  et  parentibus  liberi  et  coniugibus  mulieres  obsequentes  erunt?  At  improbis  quoque  et  in  officiosis  subiicientur.  Quin,  cum  omnibus  istud  agendum  sit  potius,  ne  in  manticam  a  tergo  pendentem  respectent,  hoc  est  ne  alii  in  aliorum  inquirant  officia;  sed,  quod  sui  est  muneris,  id  sibi  unum  singuli  subiiciant:  id  vero  inter  eos  praesertim  valere  debet,  qui  sub  aliorum  sunt  potestate  positi.  Quare  si  a  saevo  principe  crudeliter  torquemur,  si  ab  avaro,  aut  luxurioso,  rapaciter  expilamur,  si  ab  ignavo  negligimur,  si  ab  impio  denique  et  sacrilego  vexamur  ob  pietatem,  subeat  primum  delictorum  nostrorum  recordatio,  quae  talibus  haud  dubie  Domini  flagellis  castigantur  (Dan.  9);  succurrat  deinde  et  haec  cogitatio,  non  nostrum  esse  huiusmodi  malis  mederi;  hoc  tantum  esse  reliquum,  ut  Domini  opem  imploremus,  cuius  in  manu  sunt  16*