6:245
DE
LIBERO
ARBITRIO.
potius
horribile
aspectu
[pag.
17]
chaos,
et
deformis
foedaque
rerum
omnium
confusio.
Nam
quod
vetustos
canones
nobis
iactat,
quibus
ordinata
et
formata
fuerat
ecclesia,
quid
hoc
ad
rem
pertinet,
quum
nihilo
maior
esset
eorum
usus,
quam
si
nunquam
fuissent
scripti?
Perinde
est
igitur,
ac
si
repressa
tyrannide
prodiret
aliquis
Dionysii
aut
Phalaridis
aulicus,
ac
turbatam
rempublicam
quiritaretur,
et
convulsas
leges,
iudicia
in
ordinem
coacta.
Quis
hunc
libertatis
et
legum
patronum
ferret?
Quod
si
hanc
similitudinem
non
recipiat
Pighius,
demonstret
mihi
velim,
quanto
melior
et
ordinatior
sit
status
sub
romano
Antichristo,
quam
sub
veteribus
tyrannis
fuerit.
Haec
pauca
cursim
respondere
visum
est
ad
Pighii
praefationem,
ne
quid
praeiudicii
de
ipsa
causa
facerent
lectores,
eius
calumniis
occupati:
quod
me
consequutum
esse
confido.
Nam
maledicta,
quibus
Lutheri
ingenium
moresque
proscindit,
non
est
praesentis
instituti
refellere:
quando
neque
ad
rem,
de
qua
agitur,
multum
momenti
habent,
neque
Lutherus
meo
patrocinio
opus
habet:
neque
postremo
aliud
agit
Pighius,
quam
vorax
et
famelicus
canis,
qui
latratu
se
ulciscitur,
dum
non
invenit
quod
rodat.
Nam
quae
eius
atrocissima
est
m
Lutherum
criminatio,
non
aliud
continet
quam
tartareum
esse
monstrum,
quia
gravibus
conscientiae
certaminibus
vexatus
saepe
fuerit
usque
ad
dolores
et
tormenta
inferorum.
At
vero
si
vel
per
somnium
concipere
posset
hic
nugator,
quid
hoc
sibi
velit
et
quid
valeat,
vel
obmutesceret,
vel
in
Lutheri
admirationem
potius
ac
laudes
converteretur.
Nam
quum
sit
haec
piorum
sors
communis,
ut
diros
subinde
conscientiae
cruciatus
sustineant,
quibus
eruditi
ad
veram
humilitatem
Deique
timorem
melius
assuefiant:
ut
singulari
prae
aliis
ingenii
praestantia
quisque
praeditus
est,
ita
miris
et
inusitatis
modis
interdum
tractatur:
ut
dicere
queat,
non
modo
se
mortis
doloribus
circumdatum
fuisse
et
obsessum,
sed
ab
[pag.
18]
inferis
ipsis
absorptum.
Ita
ex
sanctis
praestantissimos,
quasi
selectas
Dei
officinas
esse
oportet,
in
quibus
sua
iudicia
praeter
omnem
carnis
sensum
mirabiliter
exerceat.
Ne
recensendis
pluribus
exemplis
longior
sim:
haec
est
lucta
Iacob,
in
qua
nobilis
ille
athleta
non
hominum
quempiam
antagonistam
habuit,
sed
cum
Deo
ipso
congressus
est.
Nunc
si
comprehendere
animo
velis,
quantum
ille
sudarit
in
ea
arena,
Dei
fortitudinem
primum
intuere:
deinde,
hinc
quoque
coniecturam
sumas,
quod
victor
nihilominus
ad
finem
usque
vitae
claudicaverit.
Haec
piis
dicta
sint.
Nam
quid
Pighio
et
profanis
istis
hominibus
facias?
qui
nec
conscientiam
ullam,
nec
pietatis
sensum
habent,
nec
aliter
accipiunt
si
quid
de
iudiciis
Dei
narratur,
quam
si
de
conviviis
deorum
homericas
audirent
fabulas.
|