5:245
DE
FUGIENDIS
IMPIORUM
SACRIS.
ribus
disseramus.
At
vero
illam,
quam
ad
certos
homines
peculiariter
reiecimus,
publicae
professions
functionem
omittemus
in
praesens:
de
qua
erit
forte
alias
opportunior
dicendi
locus:
tantum
quod
peraeque
ad
unumquemque
e
populo
pertineat,
inquiremus,
qualem
scilicet
confessionem
exigat
a
suis
Dominus,
qui
inter
impios
sparsi
palatique
degant1)
eo
in
loco,
unde
verae
religionis
disciplina
exsulet:
tum
qualibus
in
externa
vitae
actione
notis
eos
ab
idololatrarum
turba,
cui
permixti
sunt,
differre
velit.
Neque
rursum
animus
est
certo
definire,
quando,
et
apud
quos,
et
quo
loco,
et
quam
apertum
fidei
suae
testimonium
sit
editurus
homo
christianus:
nec
limitare,
quatenus
progredi
debeat,
vel
ubi
consistere
possit
citra
offensam,
quoties
propagandae
Dei
gloriae
oblata
occasio,
aut
spes
quoquo
modo
proficiendi
facta
fuerit.
Quae
disputatio,
praeter
id
quod
prope
immensa
foret,
etiam
ab
hoc
docendi
genere
nonnihil
est
aliena:
quod
certis
regulis
includi
comprehendique
nequeat.
Neque
enim
illi,
quam
a
nobis
requirit
Petrus
(1
Petr.
3,
15),
promptitudini
fines
praescribere
facile
est,
quum
vult
nos
paratos
esse
ad
respondendum
cuilibet
poscenti,
ut
loquamur
de
ea
quae
in
nobis
est,
spe:
nec
item
ingenti
illi
celebrandae
jaominis
Dei,
regnique
eius
magnificentiae
studio,
quo
exsultantem
aestuantemque
Dei
populum
inducunt
prophetae,
quum
ita
loquentem
faciunt
(Ies.
2,
3;
Mich.
4,
2):
Venite,
ascendamus
in
montem
Domini,
ad
domum
Dei
Iacob:
et
docebit
nos
de
viis
suis,
et
ambulabimus
in
semitis
eius.
Quibus
verbis
(ut
videmus)
inest
paene
clamosa
ad
appetendam
Dei
cognitionem
cohortatio.
Iam
vero
tot
Pauli
de
sectanda
aedificatione
praecepta
quam
late
pateant,
quis
non
videt?
ut
nullam
certiorem
legem
exspectare
debeant,
qui
vera
erga
Deum
suum
pietate
sunt
affecti,
quam
ut
sanctam
eius
maiestatem
(cui
totos
esse
consecratos
ac
devotos
ipsos
decet)
quacunque
licebit
commoda
ratione
illustrent:
non
alium
sibi
finem
modumve
eius
illustrandae
praestituant,
quam
ut
omnibus
occasionum
articulis
immineant,
omniaque
(ut
ita
dicam)
continenter
captent
momenta,
quamdiu
aliquid
se
posse
efficere
confident.
Alius
quidem
alio
et
praestantius,
et
fortius,
et
constantius:
omnes
tamen
huc
singuli,
secundum
gratiae
suae
modum,
simul
contendant.
Quare,
ut
diximus,
in
illam
adeo
fusam
disputationem
exspatiari,
non
est
huius
loci
proprium:
quo
non
universum
complecti
[pag.
10]
propositum
est,
quantum
vel
Domini
gloriae,
vel
aedificationi
hominum
debeas,
sed
duntaxat
breviter
ostendere,
quae
tibi
istic
inter
impios
agenti,
necessario
tenenda
sit
cautio:
et
quam
praetermittere,
quin
te
profanis
illorum
sacrilegiis
inquines,
non
possis.
1)
Edd.
rece.
omnes
1576
seq%.
emrjidanr:
degunt.
|