5:244
[pag.
8]
Principio
in
id
nos,
velut
defixis
oculis
semper
intueri
convenit,
quod
discipulis
suis
omnibus
proponit
Christus,
dum
primo
eos
scholae
suae
tirocinio
initiat.
Nam
ubi
a
sui
ipsorum
abnegatione
crucisque
tolerantia
auspicari
eos
docuit,
simul
et
hoc
subiicit
(Luc.
9,
26):
Qui
me
et
meos
sermones
erubuerit
coram
hominibus,
hunc
filius
hominis
erubescet,
quum
venerit
in
maiestate
sua,
et
patris,
et
sanctorum
angelorum.
Hoc
ergo
nobis
a
Christo
Domino,
quum
in
eius
familiam
primum
adscribimur,
edici
meminerimus:
hoc
perpetuum
esse
edictum,
in
omnem
vitam
iis
promulgatum,
qui
in
eius
regno
censeri
volent:
ut
si
vera
cordis
pietate
eius
amplexi
sunt
doctrinam,
eam
ipsam
cordis
pietatem
externa
professione
declarent.
Et
sane,
quanta
fuerit
improbitas,
eum
nolle
inter
homines
profiteri,
a
quo
se
coram
angelis
agnosci
velint;
et
quam
sibi
in
coelo
constare
velint
Dei
veritatem,
in
terra
abnegare?
Quare
non
est
quod
callida
dissimulatione
iam
hic
sibi
quisquam
placeat,
aut
falsa
pietatis
opinione
blandiatur,
eam
se
fovere
in
corde
fingens,
quam
externis
testificationibus
prorsus
evertat.
Vera
enim
pietas,
veram
confessionem
parit.
Nec
vanum
haberi
debet
quod
ait
Paulus
(Rom.
10,
10):
Quemadmodum
corde
ad
iustitiam
creditur,
ita
ore
fieri
confessionem
ad
salutem.
Denique
suos
ad
confessionem
vocat
Dominus:
quam
qui
detrectant,
alium
sibi
magistrum
quaerant
oportet:
quando
ab
eo
ferri
cuml)
sua
simulatione
non
possunt.
Quaerat
hic
quispiam:
Num
igitur
qui
inter
impiam
ac
superstitiosam
multitudinem
pauci
ac
dispersi
vivunt
fideles,
iis,
quo
fidem
suam
rite
testificentur,
necesse
sit
opportune,
importune,
publice
simul
ac
privatim
in
suorum
popularium
impietatem
vociferari?
ad
praedicandam
Dei
veritatem
plateas
occupare?
suggestus
conscendere?
conciones
advocare?
Minime
id
vero.
Quin
potius
quum
peculiariter
ad
verbi
sui
ministerium
accersat
Dominus
sive
apostolos,
sive
prophetas,
sive
nuncios,
seu
quo
alio
nomine
appellare
libet,
quorum
voces
publice
personare
velit:
idem
ab
omnibus
passim
tentari
adeo
necesse
non
est,
ut
nec
omnino
expediat,
ac
ne
deceat
quidem.
Quamobrem
hoc
agendum
magis,
ut
singuli
quid
vocationi
suae,
suoque
ordini
conveniat,
pro
se
quisque
cogitent:
cui
si
optime
respondeant,
quod
officii
sui
est
praestabunt
etiam
optime.
Quos
verbi
sui
ministerio
Dominus
destinat,
iis
veluti
publicam
personam
imponit,
ut
eorum
vox
in
luce
versetur,
et
super
tecta,
ac
tanquam
tubae
clangor
exaltetur.
Caeteris
sic
a
publico
apostolorum
munere
abstinendum
est,
ut
privatae
tamen
vitae
[pag.
9]
officiis
Christianos
se
esse
profiteantur.
Hoc
quia
tanta
brevitate
commode
explicari
non
potest,
quale
sit,
plu-
1)
cum,
omittunt
edd.
rece.
1576
seqq.
|