1:243
[CO
1.
243]
tutis,
ut
placidam
et
quietam
vitam
degamus,
cum
omni
pietate
ac
honestate. [p.
502]
Neque
hic
se
quisquam
fallat.
Quando
enim
resisti
magistratui
non
potest
quin
simul
Deo
resistatur,
etiam
si
impune
contemni
videtur
posse
inermis
magistratus,
Deus
tamen
armatus
est,
qui
sui
contemptum
fortiter
ulciscatur.
Sub
hac
praeterea
obedientia
moderationem
comprehendo,
quam
sibi
in
publico
imperare
debent
privati
homines,
ne
se
ultro
admisceant
publicis
negotiis,
aut
temere
irrumpant
in
partes
magistratus,
ac
ne
quid
omnino
publice
moliantur.
Si
quid
in
publica
ordinatione
corrigi
intererit,
non
tumultuentur
ipsi,
nec
admoveant
operi
manus,
quas
illis
omnibus
ligatas
esse
hac
in
parte
decet;
ad
magistratus
cognitionem
deferant,
cuius
unius
hic
soluta
est
manus.
Intelligo
autem,
ne
quid
iniussi
audeant.
Nam
ubi
accessit
praefecti
imperium,
iam
ipsi
quoque
publica
autoritate
praediti
sunt.
Ut
enim
aures
atque
oculos
principis
vocare
vulgo
solent
eius
consiliarios,
ita
non
insulse
principis
manus
quis
dicat
quos
rebus
agendis,
mandato
suo
praefecerit.
Quoniam
autem
hactenus
magistratum
descripsimus,
qui
vere
sit
quod
dicitur,
ille
scilicet
patriae
pater,
et,
ut
poeta
loquitur,
pastor
populi,
custos
pacis,
praeses
iustitiae,
innocentiae
vindex,
insanus
merito
iudicandus
sit,
cui
tale
non
probetur
imperium. [p.
503]
At
cum
omnium
prope
saeculorum
hoc
exemplum
sit,
ut
principum
alii,
eorum
omnium
securi
quibus
providendis
intenti
esse
debuerant,
procul
omni
sollicitudine
socordes
delitientur;
alii
ad
rem
suam
attenti,
iura
omnia,
privilegia,
iudicia,
diplomata
venalia
prostituant;
alii
plebeculam
exhauriant
pecunia,
quam
postea
insanis
largitionibus
profundant;
alii
expilandis
domibus,
virginibus
ac
matronis
violandis,
mactandis
insontibus,
mera
latrocinia
exerceant:
eos
vero
pro
principibus
agnoscendos
esse,
quorum
[OS
275]
imperio,
quoad
licet,
parendum
sit,
multis
persuaderi
non
potest.
Siquidem
dum
in
tanta
indignitate
ac
inter
tam
aliena,
non
a
magistratus
modo,
sed
hominis
quoque
officio
facinora,
nullam
speciem
imaginis
Dei
intuentur,
quae
in
magistratu
elucere
debuerat;
dum
nullum
conspiciunt
vestigium
eius
ministri
Dei,
qui
in
laudem
bonis,
malis
in
ultionem
datus
erat;
ita
neque
etiam
praefectum
illum
agnoscunt,
cuius
dignitatem
atque
autoritatem
scriptura
nobis
commendavit.
Et
sane
is
semper
omnium
fere
hominum
animis
ingenitus
fuit
sensus,
non
minore
tyrannos
odio
atque
execratione
insectari,
quam
dilectione
et
veneratione
prosequi
legitimos
reges.
Verum
si
in
Dei
verbum
respicimus,
longius
nos
deducet,
ut
non
eorum [p.
504]
modo
principum
imperio
subditi
simus,
qui
probe
et
qua
debent
fide
munere
suo
defunguntur,
sed
omnium
qui
quoquomodo
rerum
potiuntur,
etiamsi
nihil
minus
praestent,
quam
quod
ex
officio
erat
principum.
Tametsi
enim
summum
suae
beneficentiae
|