1:242
[CO
1.
242]
accenso.
Verum
ubi
quis
citra
caritatis
dispendium,
rem
suam
se
posse
tueri
viderit,
cuius
iactura
gravi
bibi
dispendio
futura
sit,
id
si
faciat,
nihil
in
istam
Pauli
sententiam
delinquit.
Denique,
quod
initio
docuimus,
optimum
cuique
consilium
dabit
caritas,
sine
qua
quaecunque
suscipiuntur
et
ultra
quam [p.
500]
quae
progrediuntur,
disceptationes
iniustas
esse
et
impias,
extra
controversiam
ponimus.
Subditorum
erga
suos
magistratus
officium
primum
est,
de
eorum
functione
quam
honorificentissime
sentire,
quam
scilicet,
velut
delegatam
a
Deo
iurisdictionem,
agnoscant,
eosque
ob
id
suspicere
ac
revereri,
ut
Dei
ministros
ac
legatos.
Quosdam
enim
reperias,
qui
suis
se
magistratibus
valde
obsequentes
praebeant,
ac
nolint
quidem
non
esse
quibus
obsequantur,
quod
bono
publico
ita
expedire
norunt;
de
ipsis
tamen
magistratibus
non
secus
existiment,
ac
malis
quibusdam
necessariis.
Verum
plus
quiddam
a
nobis
requirit
Petrus
(1
Petr.
2),
cum
regem
honorari,
et
Solomo
(Prov.
24),
cum
Deum
et
regem
timeri
praecipit.
Ble
enim
sub
honorandi
verbo,
sinceram
ac
candidam
existimationem
complectitur,
hic
regem
cum
Deo
coniungens,
sanctae
cuiusdem
venerationis
ac
dignitatis
plenum
esse
ostendit.
Est
et
illud
praeclarum
apud
Paulum
elogium,
ut
obediamus
non
solum
propter
iram,
sed
propter
conscientiam.
Quo
intelligit,
non
terrore
modo
principum
ac
praefectorum
adduci
subditos
debere,
ut
in
eorum
subiectione
contineantur
(qualiter
succumbere
hosti
armato
solent,
qui
vindictam
fore
promptam
vident,
si
restiterint)
verum
quia
Deo
ipsi [p.
501]
redduntur
obsequia,
quae
istis
praestantur,
quando
eorum
potestas
a
Deo
est.
Ex
eo
et
alterum
deinde
sequitur,
ut
propensis
in
eorum
observationem
animis,
suam
illis
obedientiam
approbent,
sive
edictis
parendum,
sive
tributa
solvenda,
sive
subeunda
publica
munera
atque
onera,
quae
ad
communem
defensionem
spectent,
sive
qua
alia
iussa
capessenda.
Omnis
anima,
inquit
Paulus,
potestatibus
sublimioribus
subdita
sit;
qui
enim
potestati
resistit,
Dei
ordinationi
resistit.
Ad-
[OS
274]
moneto
illos,
scribit
idem
Tito
(Tit.
3)
ut
principalibus
ac
potestatibus
subditi
sint,
ut
magistratibus
pareant,
ut
ad
omne
opus
bonum
sint
parati;
et
Petrus
(1
Petr.
2):
subditi,
inquit,
estote
cuivis
humanae
creaturae,
propter
Dominum;
sive
regi,
tanquam
praecellenti,
sive
praesidibus,
qui
per
eum
mittuntur,
ad
vindictam
quidem
nocentium,
laudem
vero
recte
agentium.
Porro,
quo
non
subiectionem
simulare,
sed
sincere
et
ex
animo
subiectos
se
esse,
testentur,
addit
Paulus
(1
Tim.
2),
ut
eorum,
sub
quibus
vivunt,
salutem
ac
prosperitatem
Deo
commendent.
Adhortor,
inquit,
ut
fiant
deprecationes,
obsecrationes,
interpellationes,
gratiarum
actiones,
pro
omnibus
hominibus:
pro
regibus
et
omnibus
m
eminentia
consti-
16
|