6:241
DE
LIBERO
ARBITRIO.
sit
:
et
quum
videretur
desperata,
ex
ipso
quasi
interitu
liberaverit.
Ex
illo
enim
semine
excitata
est
haec
messis,
quam
hodie
cernimus.
Eat
nunc
Pighius,
et
Christum
mendacii
aut
perfidiae
sub
nostra
persona,
ex
proprio
autem
animi
sui
sensu
insimulet:
quod
quum
evangelii
sui
contemptum
universali
prope
mundi
excaecatione
vindicaret,
ecclesiam
tamen
suam
luce
veritatis
ac
vitae
nunquam
interea
destituerit.
Sed
enim
ego
inde
illustriorem
eius
fidem
redditam
fuisse
agnosco,
quod
per
tot
offendicula,
praeter
spem
omnium
hominum,
sibi
viam
fecerit,
ut
firma
permaneret.
Ne
tamen
in
retinendo
suo
iure,
vel
potius
iniuria,
videatur
impendio
praefractior,
tandem
fatetur
obrepsisse
abusus
in
ecclesiam,
quos
omnes
pii
correctos
cupiant.
Sed
modum
corrigendi
longe
ab
eo
diversum
esse,
quem
tentavimus.
Has
enim
pastorum
esse
partes,
quibus
facultatem
nos
sustulisse
queritur.
Deinde
eiusmodi
vitia
esse
negat,
quorum
causa
debuerimus
facere
ab
ecclesia
discessionem.
Nos
enim
quod
totum
orbem
turbaverimus,
quod
ab
ecclesiae
unitate
desciverimus,
hanc
causam
praetexere:
abusus,
qui
in
ea
invaluerant,
et
corruptos
mores
sacerdotum.
Ut
ab
hoc
postremo
incipiam,
scire
velim,
ex
cuius
ore
praetextum
[pag.
12]
hunc
audierit.
Fieri
potest,
ut
in
nostrorum
libris
legerit
Lutherum
initio
abusus
tantum
quosdam
nimis
crassos
reprehendisse,
et
flagitiosos
cleri
mores:
subinde
adversariorum
improbitate
ulterius
provectum.
At
quid
hoc
cum
Pighii
calumnia
simile
habet?
Scribit
alicubi
ipse
quoque
Lutherus
de
se
in
hunc
modum:
Velim,
inquit,
nolim,
cogunt
me
adversarii
mei
fieri
in
dies
sapientiorem.
Verissimum
est
quod
dicit.
Cotis
enim
instar
ad
acuendum
eius
ingenium
fuerunt.
Demersus
adhuc
in
profundis
illis
tenebris,
quibus
orbis
fere
totus
absorptus
erat,
quum
scintillam
unam
videret
quasi
ex
tenui
rima
emicantem,
ad
eam
accedere
conatus
est.
Hic
hostes
lucis
quum
impedire
et
violenter
repellere
pium
hominis
studium
vellent,
tumultuando
fenestram
ampliorem,
totas
etiam
fores
demum
aperuerunt.
Haec
non
eo
a
nobis
dicuntur,
ut
praetextum
captemus
nostrae
a
pontifice
defectionis:
verum
ut
appareat,
qualis
futura
fuerit
adversariorum
aequitas,
si
totam
papismi
corruptionem
semel
ad
vyaim
resecuisset
Lutherus:
quum
lenem
ac
moderatam
reprehensionem,
eamque
in
vitiis
palpabilibus
ferre
non
sustinuerint.
Neque
vero
Lutheri
consilium
tunc
erat,
ab
Antichristi
tyrannide
deficere,
sed
tantum
mederi
morbis
illis,
quorum
tam
facilis
quam
necessaria
videbatur
curatio.
Atqui
opinione
falsus
est.
Tanta
enim
omnium
abominationum
sanie
scatebat
papismus,
ut
quum
primum
admoveri
manus
coepta
est,
quia
remedium
nullum
ferebat,
crepuerit
medius.
Sic
ergo
habeat
Pighius:
nos
non
usque
adeo
Calvini
opera.
Vol.
VI.
|