5:241
DE
FUGIENDIS
IMPIORUM
SACRIS.
bebant
in
animo,
secum
reputabant
rem
esse
non
magni
momenti,
si
in
populi
gratiam
paulum
ineptirent:
qua
tamen
ratione
graves
offensiones
redimere
promptum
esset.
Itaque
impiis
eaeremoniis
promiscue
cum
aliis
defungebantur.
Deinde
quum
ne
sic
quidem
hominum
suspicionem
effugerent,
pedem
adhuc
alterum
progrediebantur:
satis
esse,
si
bonos
viros
fidei
suae
conscios
haberent:
aliorum
opinionem
quavis
arte
falli,
nihil
nocere.
Hic,
si
quid
ab
adversariis
Christi
in
veram
doctrinam
deblateratum
erat,
vultu,
nutu,
totius
corporis
gestu,
voce
denique
assentiebantur.
Quum
neque
hunc
sibi
astum
satis
ex
sententia
succedere
intelligerent,
secreta
ab
omni
hominum
arbitrio
conscientia
contenti
esse
incipiebant:
quod
ut
obtinerent,
diligenter
cavebant,
ne
quam
darent
christiani
pectoris
significationem.
In
hunc
modum
quum
a
recta
officii
[pag.
5J
linea,
quadam
(ut
sibi
videbantur)
temperata
cautione
deflecterent
paulatim,
ac
delaberentur,
tandem
caeci
ac
veluti
sui
obliti,
sese
in
exitium
praecipites
dederunt.
Manifesta
sane
Dei
vindicta:
qua
eos
sensus
sui
vanitate
deiici
aequum
fuit,
qui
praepostera
sua
prudentia
Deum
fallere
et
homines
cogitabant.
Nam
hic
postremus
fabulae
actus
illis
fuit:
non
modo
nullius
aures
atque
oculos,
cordis
sui
testes,
ut
prius
solebant,
admittere:
sed
quantum
in
se
erat,
omni
studio
contendere,
ut
omnes
haberent
earum
rerum
testes,
quae
quam
longissime
ab
homine
christiano
abesse
debent:
et
quod
antea
occultum
saltem
apud
se
retinebant,
aversari
palam
ac
detestari.
Talibus
scilicet
documentis
admoneri
nos
decet,
ut
omissa
nostri
ratione,
solliciti
ambulemus
in
conspectu
Dei
nostri,
quemadmodum
Propheta
(Mich.
b,
8)
loquitur:
ne,
lasciviente
quadam
audacia,
iis
nos
legibus
solvamus,
quibus
nos
Dominus
alligavit:
ac
quod
ille
astringit,
relaxemus:
tum
vero
etiam
terreri,
ne
si
sapientes
simus
apud
nos
ipsos,
comprehendat
ille
sapientes
in
astutia
sua,
et
prudentium
consilia
subvertat
(Iob.
5,
13;
1
Cor.
3,
19).
Sed
est
illud
scilicet,
quod
principio
sum
questus,
verius
quam
vellem,
bonam
hominum
partem
nihil
hic
liquide
perspicere,
nihil
recte
iudicare,
nihil
sincere
statuere
posse:
quod
dum
ab
integra
puraque
divinae
legis
observatione
videt
imminere
pericula,
eorum
metu
perplexa
et
consternata
circumspectat,
quomodo
cum
Dei
venia
retinere
possit
hominum
gratiam.
Qua
in
consultatione
nihil
nisi
ex
sua
anxietate
caecaque
perturbatione
consulit:
perverse
omnino
quidem
utrumque,
et
praepostere.
Nam
et
quod
Dei
voce
decretum
semel
sancitumque
est,
deliberationi
nostrae
nefas
est
subiici:
neque
rursum
quidquam
bonae
spei
reliquum
sibi
facit,
qui
de
tanti
momenti
rebus,
timiditatem
pusillanimitatemque
suam
in
consilium
mittit:
ex
quo
affectu
turpes
semper
(ut
ille
inquit)
filii
nascuntur.
Itaque
et
hanc
deliberandi
perversitatem
simile
consilium
sequitur.
Siquidem
Calvini
opera.
Vol
V.
|