49:241
241
CAPUT
XII.
242
tati
adversetur.
Voces
b
o
n
i
et
m
a
l
i
,
quae
sequuntur
statim
in
contextu,
non
habent
generalem
significatum:
sed
pro
malitiosa
iniquitate,
qua
nocetur
hominibus,
malum
posuit:
bonum
autem
pro
benignitate,
qua
ipsi
iuvantur.
Estque
antithesis
scripturae
usitata,
ubi
vitia
primum
prohibentur,
deinde
commendantur
virtutes.
In
participio
dfrcoa-
Toyo5vxc
neque
Erasmum,
neque
veterem
interpretem
sequutus
sum,
qui
verterunt,
odio
habentes.
Atqui
(meo
iudicio)
plus
quiddam
exprimere
Paulus
voluit:
et
vehementia
in
verbo
aversandi
melius
opposito
membro
respondet,
ubi
non
modo
beneficentiae
dare
operam,
sed
etiam
adhaerere
iubet.
10.
Fraterna
caritate,
ete.
Nullis
verbis
satisfacere
sibi
potest
in
exponendo
eius
dilectionis
ardore,
qua
nos
mutuo
complecti
debemus.
Nam
et
fraternam
vocat,
et
eius
affectum
aiopy7]v,
quae
Latinis
mutua
est
inter
cognatos
pietas.
Et
sane
talem
esse
oportet,
qua
filios
Dei
prosequamur.
Id
quo
fiat,
praeceptum
subiungit
ad
retinendam
benevolentiam
valde
necessarium,
ut
honorem
pro
se
quisque
fratribus
deferat.
Nullum
enim
est
ad
alienandos
animos
efficacius
venenum
quam
ubi
quis
contemni
se
putat.
Quod
si
per
honorem
omne
genus
officii
intelligere
placet,
non
valde
repugno:
illa
tamen
prior
interpretatio
mihi
magis
probatur.
Quia
sicuti
fraternae
concordiae
nihil
magis
contrarium
est
quam
contumelia
ex
fastu,
dum
se
quisque
aliis
posthabitis
effert
:
sic
optimum
amoris
fomentum
est
modestia,
qua
fit
ut
quisque
honorem
aliis
habeat.
11.
Studio
non
pigri,
ete.
Hoc
praeceptum
nobis
datur,
non
modo
quia
vitam
christianam
actuosam
esse
oportet:
sed
quia
saepe,
praeterita
utilitate
nostra,
operas
nostras
impendere
fratribus
convenit:
neque
iis
semper
bonis,
sed
saepe
indignissimis
et
ingratissimis.
Denique
quia
in
plurimis
officiis
nostri
oblivisci
nos
oportet,
nisi
nobis
instemus,
et
excutere
diligenter
contendamus
omnem
ignaviam,
nunquam
poterimus
ad
Christi
obsequium
esse
vere
expediti.
Quod
autem
additur,
s
p
i
r
i
t
u
fervent
e
s
,
exprimit
quomodo
prius
illud
assequamur1).
Caro
enim
instar
asini
semper
torpet,
ideoque
stimulis
opus
habet:
solus
autem
est
spiritus
fervor,
qui
pigritiam
nostram
corrigit:
ergo
benefaciendi
sedulitas
zelum
requirit,
quem
spiritus
Dei
in
cordibus
nostris
accenderit.
Cur
ergo,
dicet
quispiam,
ad
hunc
fervorem
nos
Paulus
hortatur?
Bespondeof
quamquam
Dei
donum
est,
has
tamen
partes
iniungi
fidelibus,
ut
torpore
excusso
flammam
divinitus
accensam
concipiant:
sicuti
ut
plurimum
contingit
spiritus
impulsum
nostra
iniuria
suffocari
et
exstingui.
Eodem
pertinet
etiam
tertium,
ut
tempori
serviamus.
Nam
ut
breve
est
vitae
curriculum,
statim
effluit
bene
agendi
oppor-
*)
Nam
si
spiritu
Dei
accensi
simus,
ille
nos
satis
excitabit
ne
pigrescamus.
Neque
ab
iis
alienum
est
|