41:241  241  IN  DANIELEM.  CAP.  XI.  242  fraude  illic  fuit  delusus.  Nam  Lucius  Scipio  iussit  naves  omnes  conscindi,  et  tradidit  ligna  quae  nihil  afferebant  utilitatis  Antiocho.  Sciebat  enim  hominem  esse  fraudulentum  et  inquietum:  ita  barbare  cum  ipso  egit,  ut  dignus  erat.  Quantum  ad  obsides  pertinet,  vidimus  Antiochum  et  Demetrium  eius  filios  Romae  fuisse  obsides,  usque  post  eius  mortem.  Fuit  quidem  ipse  tranquillus,  sed  ablatae  sunt  urbes  Asiae  minoris,  et  iussus  est  se  recipere  ultra  Taurum  montem:  Pylae  illae  fuerunt  fines  imperii  eius.  Eumeni  data  fuit  pars  Asiae:  multae  urbes  sui  iuris  factae  sunt.  Et  Antiochus  ut  deleret  infamiam,  dicebat  etiam  iocose  praeclare  secum  fuisse  actum,  quod  difficilis  esset  procuratio  Asiae  minoris.  Habebat  enim  alioqui  amplum  et  opulentum  regnum  quo  poterat  esse  contentus:  ego  fui,  inquit,  hactenus  oeconomus  in  Asia  :  Romani  me  levarunt  hac  molestia.  Quum  ergo  dicit  angelus,  Post  casum,  regem  illum  non  fore  amplius,  hoc  intelligi  debet  de  ignominiosa  morte,  quae  paulo  post  sequuta  est.  Insatiabilis  enim  fuit  eius  avaritia:  deinde  quoniam  pendebat  magnum  tributum  Romanis,  finxit  se  esse  redactum  ad  extremam  inopiam:  ita  voluit  spoliare  templum  Iovis  Dodonei:  illic  occisus  est  per  tumultum.  Huc  ergo  proprie  referri  debet  postremum  illud  verbum,  quod  evanescet  rex  Antiochus,  quia  scilicet  occident  eum  homines  rusticani  in  tumultu.  Hoc  de  Antiocho  magno.  Sequitur  nunc  de  Seleuco,  qui  primus  fuit  eius  successor.  Habebat  enim  tres  filios,  Seleucum,  quem  multi  vocant  Keraunon,  deinde  Antiochum  Epiphanem,  et  Demetrium.  De  Seleuco  ita  loquitur  angelus,  20.  Et  stabit  super  locum  eius  transire  faciens  exactorem  (in)  honore  regni  (alii  vertunt  appositive,  honor,  vel  decor  regni)  et  diebus  paucis  conteretur,  idque  non  ira,  neque  in  proelio.  Satis  notum  est  Seleucum  non  diu  fuisse  patri  superstitem,  sive  exstinctus  fuerit  veneno,  sive  a  suis  domesticis  interfectus.  Suspicio  quidem  cecidit  in  fratrem  eius  Antiochum,  qui  audita  patris  morte  remissus  fuit  in  patriam.  Solus  autem  Demetrius  retentus  fuit,  qui  postea  fuga  elapsus  est,  quum  egressus  urbe  sub  specie  venationis  pervenit  usque  ad  ripam  Tyberis  Hostiam  usque,  et  conscenso  parvo  navigio,  maluit  se  in  ultimum  discrimen  coniicere,  quam  perpetuo  manere  exsul.  Quantum  ad  Seleucum  spectat,  dicit  angelus.  Stabit  eius  loco,  hoc  est,  succedet  iure  haereditario  in  locum  Antiochi  magni  Seleucus,  qui  transire  faciet  exactorem:  alii  vertunt,  Auferet  exactorem.  Nam  in  hiphil  hoc  verbum  12])  significat  auferre.  Dicitur  enim  apud  Hebraeos  facere  transire  aliquem,  qui  eum  excludit.  Existimant  enim  quidam  interpretes  hoc  dictum  esse  in  laudem  Seleuci,  quasi  tributa  a  patre  Calvini  opera.  Vol  XLI.