1:241
[CO
1.
241]
Minime
id
vero,
siquidem
magistratus
vindicta
non
hominis,
sed
Dei
esse,
cogitanda
est,
quam
per
hominis
ministerium
nobis,
ut
ait
Paulus
(Rom.
13),
largitur.
Nihilo
etiam
magis
cum
Christi
verbis
pugnamus,
quibus
resistere
malo
prohibet
et
dexteram
maxillam
obvertere
praecipit
ei,
qui
alapam
in
sinistram
impegerit,
permittereque
ei
pallium,
qui
tunicam
auferat
(Matth.
5).
Vult
quidem
illic
suorum
animos
a
retaliandi
cupidine
tantopere
abhorrere,
ut
citius
duplicari
in
se
iniuriam
laturi
sint,
quam
ad
rependendam
animos
adiecturi;
a
qua
patientia
nec
ipsi [p.
498]
eos
abducimus.
Vere
enim
Christianos,
esse
oportet
hominum
genus
ad
contumelias
iniuriasque
ferendas
natum,
pessimorum
hominum
nequitiae,
imposturis,
ludibriis
expositum;
neque
id
modo,
sed
eorum
omnium
malorum
tolerantes
esse
oportet,
hoc
est,
sic
totis
animis
compositos,
ut
suscepta
una
afflictione
ad
alteram
se
comparent,
nihil
sibi
in
totam
vitam
promittentes,
quam
perpetuae
crucis
tolerantiam.
Interim
et
iis,
qui
sibi
iniurii
sunt,
benefaciant
et
maledicentibus
bene
precentur,
et,
quae
unica
est
sua
victoria,
bono
malum
vincere
contendant
(Rom.
12).
Sic
affecti,
non
quaerent
oculum
pro
oculo,
dentem
pro
dente,
qualiter
suos
discipulos
instituebant
Pharisaei
ad
expetendam
ultionem,
sed,
quomodo
a
Christo
erudiuntur,
et
corpus
suum
mutilari,
et
malitiose
sua
sibi
eripi
sic
ferent,
ut
eas
iniurias,
simul
ac
irrogatae
sibi
fuerint,
remissuri
sint,
ac
ultro
condonaturi.
Neque
istaec
tamen
animorum
aequitas
et
moderatio
impediet,
quin
integra
in
suos
inimicos
amicitia,
magistratus
ope
ad
rerum
suarum
conservationem
utantur,
aut
publici
boni
studio
sontem
ac
pestilentem
hominem
ad
poenam
postulent,
quem
emendari,
nisi
morte,
non
posse
noverint.
Quod
autem
obiectari
solet,
lites
a
Paulo
in
universum
esse
damnatas
(1
Cor.
6),
id
quoque
falsum [p.
499]
est.
Intelligi
ex
eius
verbis
facile
potest,
immodicum
fuisse
litigandi
furorem
in
Corinthiorum
ecclesia,
usque
eo,
ut
Christi
evangelium
et
totam
suam
religionem
impiorum
cavillis
ac
maledicentiae
exponerent.
Id
primum
reprehendit
in
illis
Paulus,
quod
evangelium
apud
infideles,
dissensionum
suarum
intemperie,
traducerent;
deinde
et
hoc
ipsum,
quod
eum
in
modum
inter
se
dissiderent,
fratres
cum
fratribus.
[OS
273]
Tam
enim
procul
a
ferenda
iniuria
alieni
erant,
ut
alii
aliorum
fortunis
avide
inhiarent,
ultro
lacesserent
et
damnum
inferrent.
In
illam
ergo
litigandi
insaniam
invehitur,
non
simpliciter
in
quasvis
controversias.
At
omnino
delictum
esse
pronunciat,
quod
non
potius
damnum
acciperent
rerum
suarum,
quod
pro
his
conservandis
ad
contentiones
usque
laborarent.
Id
sane
Christianis
agendum
est,
ut
de
suo
iure
decedere
semper
malint,
quam
in
forum
progredi,
unde
vix
exire
possint,
nisi
commotiore
animo
et
in
fratris
odium
Calvini
opera.
Vol
I.
|