49:24  se  ipso.  Ubi  eo  ventum  est,  iam  se  profert  divi*  nitas:  quae  nisi  cum  singulis  Dei  virtutibus  nequit  consistere,  quando  sub  ea  omnes  continentur.  In  hoc  ut  sint  inexcusabiles.  Hinc  facile  constat,  quantum  ex  hac  demonstratione  homines  consequantur:  nempe  ut  nullam  possint  afferre  defensionem  in  iudicium  Dei  quin  iure  sint  damnabiles.  Sit  ergo  haec  distinctio:  demonstrationem  Dei,  qua  gloriam  suam  in  creaturis  perspicuam  facit,  esse,  quantum  ad  lucem  suam,  satis  evidentem:  quantum  ad  nostram  caecitatem,  non  adeo  sufficere  *).  Caeterum  non  ita  caeci  sumus,  ut  ignorantiam  possimus  praetexere  quin  perversitatis  arguamur.  Concipimus  divinitatem  :  deinde  eam,  quaecunque  est,  colendam  esse  ratiocinamur.  Sed  hic  deficit  sensus  noster,  antequam  assequatur  aut  quis,  aut  qualis  sit  Deus.  Quare  apostolus  ad  Hebraeos  fidei  tribuit  istud  lumen,  ut  in  mundi  creatione  vere  proficiat.  Neque  abs  re:  caecitate  enim  impedimur  ne  pertingamus  ad  scopum.  Videmus  eatenus  ne  quid  iam  possimus  tergiversari.  Utrumque  eleganter  demonstrat  Paulus  (Act.  14,  17),  quum  dicit,  Dominum  in  praeteritis  generationibus  reliquisse  gentes  in  ignorantia:  neque  tamen  se  reliquisse  ajJtocpTopov,  quoniam  dedit  pluvias  et  ubertatem  e  coelo.  Multum  itaque  haec  Dei  notitia,  quae  tantum  ad  tollendam  excusationem  valet,  a  salvifica  illa  differt,  cuius  meminit  Christus  (Iohan.  17,  3)  et  in  qua  gloriandum  esse  docet  Ieremias  (cap.  9,  24.)  21.  Quia  quum  Deum  cognovissent.  Hic  aperte  testatur,  Deum  omnium  mentibus  sui  cognitionem  insinuasse:  hoc  est,  sic  se  demonstrasse  per  opera,  ut  illi  necessario  conspicerent  quod  sponte  non  quaerunt,  esse  scilicet  aliquem  Deum:  quia  neque  fortuito  exstitit  mundus,  nec  a  se  prodiit.  Sed  notandum  semper,  in  quo  notitiae  gradu  haeserint,  sicuti  nunc  sequitur.  Non  ut  Deum  glorificaverunt.  Concipi  Deus  non  potest  sine  sua  aeternitate,  potentia,  sapientia,  bonitate,  veritate,  iustitia,  misericordia.  Aeternitas  ex  eo  liquet,  quod  autor  est  omnium.  Potentia,  quod  tenet  omnia  in  sua  manu  facitque  ut  in  se  consistant.  Sapientia,  ex  ordinatissima  dispositione.  Bonitas,  quia  nihil  causae  erat  cur  conderet  omnia,  neque  alia  ratione  moveri  potest  ut  conservet  quam  ob  illam  ipsam.  Iustitia,  in  administratione:  quia  sontes  punit,  innocentes  vendicat.  Misericordia,  quod  tanta  patientia  tolerat  hominum  perversitatem.  Veritas,  ex  eo  quod  immutabilis  est.  Ergo  qui  conceptam  Dei  notitiam  habet,  iam  illi  laudem  debet  aeternitatis,  sapientiae,  bonitatis,  iustitiae.  Eius*  modi  virtutes  quum  non  recognoyerint  homines  in  Deo,  sed  somniarint  tanquam  inane  phantasma:  merito  dicuntur  illum  sua  gloria  improbe  spoliasse.  O  Sufficienter.