40:24  24  naturaliter  contigit,  ut  unus  Hierosolymae,  alter  vero  in  Chaldaea  sic  quasi  ex  uno  ore  proferrent  sua  vaticinia,  ac  si  duo  cantores  alter  ad  alterius  vocem  sese  componerent.  Non  potuit  enim  desiderari  melior  nec  concinnior  melodia,  quam  apparet  in  istis  duobus  servis  Dei.  Nunc  ergo  videmus,  quorsum  spectet  quod  dicit  propheta  noster  de  annis.  Tricesimo  igitur  anno  inquit:  deinde  quarto  mense  (subauditur  nomen  mensis)  et  quinto  die  eram  in  medio  captivitatis.  Antequam  ultra  progrediar,  breviter  attingam  quibus  de  rebus  disserat  Ezechiel.  Habet  omnia  fere  communia  cum  Ieremia,  ut  diximus:  sed  hoc  praesertim,  quod  denuntiat  ultimam  cladem  populo,  quia  non  cessabant  coacervare  scelera  sceleribus,  ut  magis  ac  magis  accenderent  vindictam  Dei.  Minitatur  ergo,  idque  non  semel,  quia  tanta  erat  populi  durities,  ut  non  satis  fuerit  minas  Dei  ter  vel  quater  proferri,  nisi  assidue  ipsas  inculcaret.  Sed  simul  ostendit  causas  cur  Deus  statuerit  tam  severe  agere  cum  populo  suo:  quod  scilicet  contaminati  essent  multis  superstitionibus,  quod  inter  se  essent  perfidi,  avari,  crudeles,  pleni  rapinis:  deinde  luxuriae  dediti,  proiecti  ad  libidines:  haec  omnia  recitantur  a  propheta  nostro,  ut  ostendat  vindictam  Dei  non  esse  nimis  asperam,  quia  populus  usque  ad  ultimum  impietatis  et  omnium  scelerum  cumulum  pervenerat.  Interea  sparsim  gustum  aliquem  dat  misericordiae  Dei.  Nam  inanes  essent  omnes  minae,  nisi  occurreret  aliqua  gratiae  promissio.  Imo  vindicta  Dei  simul  ac  prodit  in  medium,  adigit  homines  in  desperationem,  desperatio  autem  in  furorem  praecipitat.  Quisquis  enim  tantum  apprehendit  iram  Dei,  necesse  est  ut  tumultuetur:  deinde  instar  rabiosae  belluae  cum  Deo  ipso  bellum  suscipiat.  Ideo  dixi  inanes  esse  omnes  minas  absque  gustu  misericordiae  Dei.  Et  prophetae  non  alio  consilio  coarguunt  homines,  nisi  ut  ad  poenitentiam  ipsos  exstimulent:  quod  fieri  non  potest,  nisi  statuant  Deum  posse  sibi  reconciliari  qui  ab  ipso  alienati  sunt.  Haec  igitur  ratio  est  cur  propheta  noster,  ut  Ieremias,  ubi  populum  obiurgat,  simul  temperet  illam  asperitatem  interiectis  promissionibus.  Vaticinatur  etiam  contra  exteras  gentes,  sicuti  Ieremias,  praesertim  contra  filios  Ammon,  contra  Moab,  contra  Tyrios,  et  Aegyptios,  et  Assyrios.  Sed  a  capite  40,  uberius  et  plenius  tractat  de  restitutione  templi  et  urbis.  Ex  professo  igitur  illic  pronuntiat  novum  fore  statum  populi,  ut  floreat  regia  dignitas  ab  una  parte,  ut  sacerdotium  recuperet  pristinam  suam  excellentiam:  et  usque  ad  finem  libri  de  singularibus  Dei  beneficiis  disserit,  quae  speranda  erant  post  finem  70  annorum.  Nam  illud  quod  vidimus  apud  Ieremiam  memoria  repetere  convenit:  quum  pseudoprophetae  post  triennium,  vel  quinquennium  promitterent  populo  reditum,  veros  prophetas  praedixisse  quod