32:24  legis  suae  doctrinae  assuefecit  ad  crucis  tolerantiam,  et  quos  etiam  areana  spiritus  sui  consolatione  fulcit,  ne  rebus  adversis  succumbant.  Nam  quod  primo  dicit,  Beatus  quem  tu  erudieris,  ad  interius  illuminationis  donum  extendo:  sed  mox  addit  propheta  sapientiam  hanc,  quam  Deus  nobis  intus  inspirat,  simul  in  lege  proponi  et  patefieri.  Quo  elogio  commendat  externae  doctrinae  usum:  sicuti  etiam  dicit  Paulus  Rom.  15,  4,  Omnia  scripta  esse  ad  nostram  doctrinam:  ut  per  patientiam  et  consolationem  scripturarum  spem  habeamus.  Iam  videmus  ex  quo  fonte  haurienda  sit  patientia,  nempe  ex  Dei  oraculis,  quae  dolores  nostros  mitigando  materiam  fovendae  spei  suppeditant.  In  summa,  consilium  prophetae  est,  primum  fideles  hortari  ad  patientiam,  ne  sub  cruce  animos  despondeant,  sed  in  quiete  et  silentio  Deum  exspectent  liberatorem:  deinde  eos  monere  unde  petenda  sit  haec  prudentia:  quia  enim  caro  nos  assidue  sollicitat  ad  desperationem,  centies  evanesceret  spes  nostra,  nisi  divinitus  edocti,  mala  omnia  sciremus  nobis  cessura  in  salutem.  Interea  testatur,  veram  consolationis  materiam  nobis  in  lege  Dei  suppetere,  ut  nunquam  desperet,  vel  frangatur,  vel  se  miserum  esse  ducat  quisquis  rite  in  ea  profecerit.  Nam  hac  nota  veros  discipulos  Deus  a  fictitiis  discernit,  si  ad  crucem  ferendam  parati  sint  ae  compositi,  non  obstrepant  nec  tumultuentur,  sed  liberationem  quieti  sperent.  Et  sane  haec  vera  est  patientiae  ratio,  non  contumaciter  *  resistere  rebus  adversis  (sicuti  praefractam  duritiem  Stoici  pro  virtute  laudarunt)  sed  nos  libenter  subiicere  Deo,  quia  in  eius  gratiam  recumbimus.  Scite  igitur  propheta  ab  hoc  fundamento  incipit:  ut  discant  fideles  se  ideo  affligi  ad  momentum,  ut  perfuncti  sua  militia,  beatam  quietem  obtineant.  Dicere  poterat  beatos  esse  qui  ex  lege  Dei  aequo  animo  crucem  tolerare  didicerint:  sed  solatium  posuit  quo  mitigantur  animi,  ut  se  Dei  arbitrio  placide  submittant.  Nam  ut  quis  in  rebus  adversis  lacrymas  contineat  et  gemitus,  si  absque  ulla  spe  fraenum  mordet,  tantumque  tenet  illa  principia,  nos  esse  mortales,  necessitati  frustra  resistere,  vel  contra  fatum  niti,  fortunam  esse  caecam  :  haec  pervicacia  est  magis  quam  patientia:  quia  interim  libenter  adversus  Deum  calcitraret  qui  fortitudinis  praetextu  mala  sua  despicit.  Ad  mansuetudinem  vero  sola  haec  doctrina  animos  nostros  subiget,  Deum,  ubi  suos  vexationibus  exponit,  eorum  quieti  sic  consulere.  Ubi  autem  regnabit  haec  persuasio,  quietem  parari  fidelibus  et  refrigerium  dum  in  aestu  miseriarum  versantur,  ne  cum  mundo  pereant,  satis  superque  ad  leniendam  quamlibet  doloris  acerbitatem  valebit.  Hoc  modo  dies  malos  vel  mali  intelligeret  propheta  aeternum  interitum,  qui  reprobos  omnes  manet  ubi  illis  ad  tempus  Deus  pepercerit.  Possent  etiam  sic  exponi  prophetae  verba:  Beatus  qui  inter  afflictiones  quie-