9:239  239  FLITIMA  ADMONITIO  240  potest  in  panem  competere  nomen  corporis,  nisi  quatenus  symbolum  est.  Hanc  sententiam  satis  superque  confirmat  quae  inter  signum  et  rem  signatam  ubique  in  scripturis  occurrit  analogia.  Our  ipsi  in  crassa  absurditate  literalem  ac  crudum  sensum  arripiant,  si  ratio  quaeritur,  respondent  nae  postulatione  nihil  esse  iniquius  vel  stultius.  Quorsum  ergo  attinet  quotidie  eos  ex  suggestu  clamitare,  si  ab  ecclesia  arcetur  scripturae  interpretatio?  Sed  clarus  textus  non  indiget  probatione,  inquiunt.  Nempe  modo  admitterent  sacramentum  esse  sacramentum.  Dum  pronunciat  Paulus  ecclesiam  mundatam  esse  lavacro  aquae  (Eph.  5,  26).  sententiae  huius  veritas  omnium  consensu  recipitur.  Inde  si  colligant  corruptibili  aquae  elemento  purgari  animae  sordes,  sol  ipse  iustitiae  obscurabitur.  Vere  etiam  ab  eodem  dictum  esse,  Christum  indui  in  baptismo  (Gal.  3,  27),  [pag.  291]  conveniet  inter  omnes.  Iam  si  Christum  in  vestem  transfigurent  Bremenses,  quales  tenebras  pro  claritate  inducent?  Audimus  tamen  quid  verba  sonent  In  ipsa  porro  interpretatione  velim  infesta  signa  ostendant,  quibus  nos  hostiliter  inter  nos  concurrere  mentiuntur.  Quanquam  si  quid  alii  ab  aliis  diversum  tradiderint,  nihil  id  ad  causam.  Tantum  expendant  lectores,  an  sacramentalis  loquutio  in  communi  scripturae  usu  fundata,  quia  Bremensibus  non  arridet,  prorsus  repudianda  sit.  Sed  quatuor  rationes  impediunt,  ne  a  sententia  discedant.  Prima  est,  quod  Iesus  Christus  verus  et  perfectus  Deus  et  homo  inseparabiliter  in  unam  personam  unitus  sit.  Atqui  naturae  humanae  cum  divina  unio  non  facit  confusam  utriusque  unitatem,  nec  personae  unitas  naturam  divinam  sic  permiscet  cum  humana,  quin  utrique  salva  maneat  proprietas.  Certe  Christi  anima  propius  [pag.  292]  ad  divinitatem  quam  corpus  accessit.  Neque  tamen  ideo  confessus  est  Lutherus  Christum,  quatenus  homo  erat,  rerum  omnium  semper  praescium  fuisse.  Secunda  eorum  ratio  est,  quod  dextra  Dei,  in  qua  sedet  Christus,  ubique  sit.  Quasi  negemus  Christum  mediatorem  Dei  et  hominum  omnia  ineffabili  modo  implere,  ut  totus  ubique  sit:  et  tamen  secundum  carnem  in  coelo  sedem  occupet.  Tertia  ratio  est,  verbum  Dei  non  esse  falsum  vel  mendax.  Atqui  non  agitur  de  falsitate  verbi,  sed  de  praefracta  eorum  contumacia,  qua  fit  ut  ne  primis  quidem  scripturae  rudimentis  locum  tribuant.  Nam  si  hic  eorum  permissu  et  pace  locum  obtineat  quae  invitis  ipsis  et  repugnantibus  vigere  in  omnibus  sacramentis  debet  regula,  mox  finitae  erunt  omnes  lites.  Quarta  ratio  est,  quod  Deus  multiplices  et  varios  habeat  modos  alicubi  in  aliquo  loco  essendi.  Sed  haec  varietas  non  facit,  ut  Christi  corpus  quum  coenam  [pag.  293]  institueret  uno  in  loco  visibile,  finitum  et  mortale  fuerit,  pluribus  simul  in  locis  invisibile,  immensum  et  immortale.  En  quam  vere  iactent,  certa,  firma