49:239  239  EPIST.  PAULI  AD  ROMANOS  240  putant.  Ego  vero  eos  sequi  malo  qui1),  latius  extendunt  hoc  nomen  ad  peculiare  revelationis  donum,  ut  quis  dextre  ac  perite  in  voluntate  Dei  enarranda  munus  interpretis  obeat.  Bague  prophetia  hodie  in  christiana  ecclesia  nihil  fere  aliud  est  quam  recta  scripturae  intelligentia  et  singularis  eius  explicandae  facultas,  ex  quo  veteres  prophetiae  omnes  et  omnia  Dei  oracula  in  Christo  et  evangelio  ipsius  eunt  conclusa.  Hoc  enim  sensu  posuit  Paulus,  quum  diceret  (1.  Cor.  14,  5):  Volo  vos  linguis  loqui:  magis  autem  ut  prophetetis.  Ex  parte  cognoscimus,  et  ex  parte  prophetamus.  Neque  vero  apparet,  Paulum  hic  admirabiles  tantum  gratias  illas  recensere  voluisse,  quibus  evangelium  suum  principio  nobilitavit  Christus:  quin  potius  videmus  ordinarias  tantum  dotes,  et  quae  perpetuo  in  ecclesia  manent,  referri.  Neque  mihi  etiam  satis  solida  videtur  ratio  quae  obiicitur,  frustra  id  dicturum  fuisse  apostolum  iis,  qui  per  spiritum  Dei  non  poterant  Christum  dicere  anathema.  Nam  quum  alibi  (1.  Cor.  14,  32)  testetur,  spiritum  prophetae  prophetis  esse  subiectum,  et  iubeat  priorem  qui  loquebatur  tacere,  si  cui  sedenti  revelatum  fuerit:  eadem  ratione  admonere  hic  potest  eos,  qui  in  ecclesia  prophetant,  quo  suas  prophetias  ad  fidei  normam  conforment,  necubi  aberrent  a  linea2).  Fidei  nomine  significat  prima  religionis  axiomata,  quibus  quaecunque  doctrina  deprehensa  fuerit  non  respondere,  falsitatis  sic  convincetur.  In  reliquis  membris  minus  difficultatis  inest.  Qui  minister  est  ordinatus,  inquit,  ministrando,  munus  suum  exsequatur:  nec  sibi,  sed  aliis  in  eum  gradum  se  assumptum  putet:  ac  si  diceret,  munus  suum  impleat  vere  ministrando:  ut  suo  titulo  respondeat.  Sicuti  mox  doctoribus,  sub  nomine  doctrinae  solidam  aedificationem  commendat,  hoc  sensu:  qui  doctrina  pollet,  eius  finem  esse  sciat  ut  ecclesia  vere  erudiatur:  atque  id  unum  meditetur,  ut  ecclesiam  reddat  sua  doctrina  doctiorem.  Doctor  enim  est  qui  ecclesiam  verbo  veritatis  format  et  instituit.  Qui  exhortandi  virtute  pollet,  finem  hunc  respiciat  ut  efficaciter  exhortetur.  Habent  autem  ista  officia  multam  inter  se  affinitatem,  atque  etiam  connexionem  :  non  tamen  ideo  desinunt  varia  esse.  Exhortari  quidem  nemo  potest,  nisi  cum  doctrina:  non  tamen  is,  qui  docet,  protinus  exhortandi  dote  praeditus  est.  Iam  nemo  prophetat,  vel  docet,  vel  exhortatur,  quin  ministret:  sed  satis  est  si  eam  servemus  distinctionem,  quam  et  in  Dei  donis  conspicimus  et  aptam  cognoscimus  ecclesiastico  ordini.  8.  Qui  largitur,  in  simplicitate.  Ex  istis  posterioribus  membris  clare  perspicimus,  hic  nobis  de-  *)  generaliter  hoc  vocabulum  accipiunt  pro  divinae  voluntatis  revelatione  et  eius  enarrandae  peritia,  quae  2)  scopo.