9:236  luto  obruunt.  Iam  ne  ecclesiam,  cuius  minister  fuit  Theodorus,  frustra  in  me  provocent,  iterum  repeto,  nihil  me  dixisse,  quod  non  propria  eius  manu,  quoties  opus  erit,  testatum  faciam.  t)e  Crucigeri  consensu,  ne  longius  abeamus,  testis  mihi  sit  vel  Philippus  ipse,  cuius  autoritas  exceptione  maior  esse  debet  apud  discipulos.  Ultimum  argumentum  recensent:  Nos  [pag.  282]  sacramentarii  splendidius  hanc  causam  exposuimus,  quam  illi  qui  contra  sentiunt  assequi  queant.  Ergo  veraces  sumus,  et  nostri  adversarii  debent  tacere.  Primo,  quod  nomen,  ignominiae  causa  improbe  ab  ipsis  in  nos  collatum,  recipere  simulant,  quam  insipide  in  eo  ineptiunt?  Quoties  me  sacramentarium  vocabunt,  nihilo  magis  quam  latratu  canis  movebor.  Imo  obiicere  nobis  occupant  quod  vere  et  merito  exprobrare  ipsis  licet.  Sicuti  enim  testamentarii  vocantur,  qui  vel  falsa  ascribunt  legata,  vel  supponunt  falsos  haeredes,  ita  hodie  boni  isti  homines,  quum  praeter  testatoris  mentem  fictitium  corpus  nobis  supponant,  an  non  idem  merentur  nomen?  Quod  certe  nullo  colore  nobis  aptabitur.  Sed  hac  eorum  futilitate  omissa  venio  ad  rem  ipsam.  Dixi,  fateor,  nec  me  poenitet,  splendidius  me  ornasse  sacram  coenam  totamque  eius  vim,  dignitatem  et  efficaciam  melius  ac  fidelius  explicuisse  quam  omnes  [pag.  283]  Westphali  similes.  Iniuste  igitur  eum  facere,  qui  se  pro  tuenda  coena  mecum  pugnare  simulet.  Et  quid  sane  indignius,  quam  tempestuosos  homines,  dum  sola  morositate  inducti  ecclesiam  Dei  conturbant,  se  venditare  fallaci  praetextu,  quasi  sacram  coenam  defenderent  contra  nos,  qui  eius  dignitatem  non  minus  honorifice  asserimus,  quam  luculente  disserimus  de  tota  eius  natura  et  virtute?  Ut  libros  omnes  meos  omittam,  quibus  diserte  doceo,  Christum  minime  fallacem  esse,  ut  nudis  et  inanibus  figuris  nobiscum  ludat,  sed  quod  figurat  vere  simul  praestare,  Consensus  noster  nonne  idem  continet?  Neque  tamen  clamitare  desinunt  isti  homines,  nos  sacram  coenam  exinanire.  Nunc  quoque  obiiciunt  Magdeburgenses,  non  serio  iudicium  sibi  deferri.  Verum  si  propius  expenderent,  quos  ego  iudices  appellaverim,  locum  sibi  non  esse  viderent  in  eorum  albo.  Fideles  Christi  servos,  graves  [pag.  284]  et  moderatos  homines  non  recuso  iudices:  superbis,  praefractis,  contumeliosis  fratrum  contemptoribus  hanc  autoritatem  deferri  nulla  ratio  patitur.  Et  adhuc  se  infantibus  comparant,  per  quos  Deus  laudem  suam  perficit:  nos  vero  putida  ostentatione  terrores  obiicere  calumniantur.  Sed  utinam  spiritu  mansuetudinis  et  modestiae  induti  saltem  probarent  se  esse  homines.  Ostentatio  ubi  maior  et  vanior  quam  in  ipsis  reperietur?  Cuiusmodi  est,  dum  hoc  eodem  loco  thrasonice  facturos  se  iactant,  ut  tinniant  nobis  aures,  cordaque  palpitent  suis  clamoribus.  En  humiles  pueri,  qui