49:235  235  EPIST.  PAULI  AD  ROMANOS  236  nes  sacerdotes,  ad  nos  nostraque  omnia  Dei  gloriae  dedicanda.  Sacrificium  expiationis  nullum  relinquitur  neque  erigi  potest  sine  insigni  crucis  Christi  contumelia.  Rationabilem,  cultum  vestrum.  Ego  hanc  particulam  additam  existimo,  quo  praecedentia  melius  explicaret  ac  confirmaret,  ac  si  dictum  esset:  Exhibeto  vos  in  sacrificium  Deo,  si  Deum  colere  in  animo  habetis.  Nam  hic  est  legitimus  colendi  Dei  ritus,  a  quo  qui  discedunt  perversi  sunt  cultores.  Quod  si  tum  demum  rite  colitur  Deus  ubi  ad  eius  praescriptum1)  facta  omnia  nostra  exigimus,  facessant  omnes  commentitii  cultus,  quos  ipse  merito  abominatur,  quando  pluris  illi  obedientia  est  quam  victimae.  Arrident  quidewi  hominibus  sua  inventa,  inanemque  sapientiae  speciem  (ut  alibi  dicit  Paulus)  ostentant:  sed  audimus  quid  ex  opposito  pronuntio  coelestis  iudex  per  os  Pauli.  Cultum  enim  rationabilem  vocando,  quem  ipse  praecipit,  quaecunque  tentamus  praeter  verbi  eius  regulam,  ut  stulta,  insipida,  et  temere  suscepta  repudiat  2.  M  ne  conformetis  vos  huic  mundo.  Vocabulum  mundi,  quum  multas  habeat  significationes,  hic  pro  hominum  ingenio  ac  more  capitur,  cui  non  sine  causa  conformari  nos  vetat.  Nam  quum  totus  mundus  in  maligno  sit  positus,  nos  exuere  convenit  quidquid  habemus  hominis,  si  volumus  Christum  vere  induere.  Ac  ne  id  dubium  sit,  ipse  exponit  per  contrarium,  ubi  iubet  nos  in  novitatem  mentis  transfigurari.  Usitatae  enim  sunt  scripturis  istae  antitheses,  quibus  res  clarius  exprimitur.  Hic  autem  attende,  quae  innovatio  a  nobis  requiratur:  nempe  non  carnis  tantum,  qualiter  hoc  nomen  interpretantur  sorbonici  pro  inferiore  scilicet  animae  parte:  sed  mentis,  quae  pars  est  nostri  excellentissima,  et  cui  principatum  attribuunt  philosophi.  Vocant  enim  %ejxovcxov.  Et  ratio  fingitur  esse  sapientissima  regina.  Verum  eam  Paulus  ex  solio  deturbat,  adeoque  in  nihilum  redigit,  dum  nos  mente  renovandos  docet.  Utcunque  enim  nobis  blandiamur,  vera  tamen  est  illa  Christi  sententia,  oportere  renasci  totum  hominem  qui  velit  ingredi  in  regnum  Dei.  Quandoquidem  et  mente  et  corde  a  Dei  iustitia  sumus  penitus  alieni.  Ut  probetis,  quae  sit  voluntas.  Hic  finem  habes  cur  novam  mentem  induere  nos  oporteat,  ut  scilicet  nostris  et  omnium  hominum  consiliis  desideriisque  valere  iussis  in  unam  Dei  voluntatem,  cuius  intelligentia  vera  est  sapientia,  intenti  simus.  Quod  si  ad  hoc  necessaria  est  mentis  nostrae  innovatio,  ut  probemus,  quae  sit  voluntas  Dei,  hinc  apparet  quantopere  ipsa  Deo  adversetur.  Quae  addita  sunt  epitheta,  ad  eius  commendationem  pertinent,  quo  maiori  alacritate  ad  ipsam  contendamus.  Et  certe  ut  in  or-  *)  colitur