9:234
Excipient
forte
Magdeburgenses,
secundum
naturam
posse
hoc
videri
contumeliosum
Christo,
secundum
theologiam
non
esse.
Quid?
ubi
asseritur
Christo
quod
non
quispiam
mortalium
sed
Deus
ipse
de
eo
pronunciat,
an
nondum
eos
pudebit
ad
miserum
illud
asylum
confugere?
Scio
Christo
non
fuisse
probrosum
in
cruce
suspendi,
in
qua
de
morte
et
diabolo
triumphum
agens
quasi
in
curru
triumphali
sublimis
sedit.
Nunc
vero,
si
e
sede
coelesti
detractus
terreno
et
corruptibibi
elemento
alligatur,
quam
dissimilis
ratio
est?
Neque
enim
quum
in
cruce
penderet,
pater
eum
in
coelo
beata
immortalitate
frui
adhuc
voluit.
Nunc
vero
recepit
eum
e
terris,
ut
supra
coelos
omnes
emineat.
Quare
desinant
Magdeburgenses
obtendere
sapientiam
Dei,
stultitiam
esse
mundo:
quibus
sua
pervicacia
sensus
excaecat,
ne
dubitent
sursum
ac
deorsum
omnia
miscere.
[pag.
277]
Morem
suum
sequuntur
quinquagesimo
quarto
capite.
Summa
tamen
est:
Quaecunque
doctrina
pugnantiam
in
scripturis
inducit,
eam
falsam
esse.
Quia
autem,
si
recipitur
corporalis
praesentia
in
coena,
pugnabunt
secum
scripturae,
merito
repudiari
hunc
errorem.
Maiorem
disfcinguunt,
quia
ex
vera
doctrina
saepe
moventur
contentiones.
Quasi
vero
aliam
doctrinam
dicamus
vitiosam
esse,
nisi
quae
dissidium
scripturae
in
se
continet.
Suo
commento
si
negant
scindi
scripturam,
nihil
mirum:
quia
nihil
illis
promptius
est,
quam
coelos
conciliare
inferis.
Quum
haec
inter
se
pugnare
negent,
corpus
Christi
ubique
esse
et
in
loco,
finitum
et
immensum,
visibile
et
invisibile,
mortale
et
immortale,
totum
et
dimidium,
ubi
iam
reperietur
ulla
dissonantia?
Sed
pios
ac
sobrios
lectores
obtestor,
ne
a
vertiginosis
hominibus
spiritum
concordiae
et
unitatis
raptari
sustineant,
ut
secum
ipse
confligat,
et
scripturas
lacerari,
[pag.
278]
ut
Christum
multiformem
hinc
inde
proferant.
De
argumento
quinquagesimo
quinto
verbum
facere
piget:
nisi
quod
de
incredibili
eorum
impudentia
breviter
monendi
sunt
lectores,
quando
insulsum
nescio
quid
ausi
sunt
absque
colore
comminisci,
quod
in
faciem
nostram
impingerent.
Cui
enim
unquam
in
mentem
venit,
Christum,
quia
carnem
a
nobis
assumpsit,
non
dare
nobis
edendam?
Imo
ubique
profitemur
carnem
ideo
induisse,
ut
eius
communicatione
animae
nostrae
vivant.
Docemus
enim
quatenus
homo
factus
est,
esse
ex
ossibus
nostris
et
carne
nostra:
quatenus
autem
nos
vivificat,
impleri
illud
Pauli,
ut
simus
ex
carne
eius
et
ex
ossibus
(Ephes.
5,
30).
Quare
oppugnent
sua
mendacia
ut
volent
Magdeburgenses,
modo
ne
quid
in
nos
dedecoris
vel
invidiae
redundet.
Quinquagesimum
sextum
argumentum
est:
Contraria
sunt,
Christum
in
carne
sua
mundo
relicto
receptum
esse
in
coelos,
et
in
carne
sua
latere
sub
|