1:234
[CO
1.
234]
animis
aequi
iustique
cura,
nisi
virtuti
paratus
sit
suus
honos;
nec
contineri
sceleratorum
hominum
libido,
nisi
severitate
ac
poenarum
animadversione
potest.
Atque
hae
duae
partes
comprehensae
sunt
a
propheta
(Ier.
22),
dum
reges
aliosque
praefectos
iubet
facere
iudicium
et
iustitiam.
Iustitia
quidem
est,
innocentes
in
fidem
suscipere,
complecti,
tueri,
vindicare,
liberare.
Iudicium
autem,
impiorum
audaciae
obsistere,
vim
comprimere,
delicta
punire
(Matth.
5.
Exod.
20).
Verum
ardua
hic,
ut
videtur,
et
difficilis
nascitur
quaestio.
Si
lege
Dei
(Deut.
5)
occidere
Christiani
omnes
vetantur,
et
propheta
(Ies.
11.
65)
de
monte
sancto
Dei,
hoc
est
ecclesia,
vaticinatur
quod
non
affligent
in
ea,
neque
nocebunt,
quomodo
magistratibus
et
piis
simul
et
sanguinariis
esse
liceat?
At
si
intelligamus,
magistratum
in
exercendis
suppliciis
non
a
se
agere
quidquam, [p.
483]
sed
ipsissima
Dei
iudicia
exequi,
nihil
hoc
scrupulo
impediemur.
Occidere
lex
Domini
prohibet,
at
ne
impunita
sint
homicidia,
gladium
in
manum
suis
ministris
dat
Dominus,
quem
in
homicidas
omnes
exerant.
Affigere
et
nocere,
piorum
non
est.
Atqui
hoc
non
nocere
est,
nec
affligere,
piorum
afflictiones,
Domini
mandato,
ulcisci.
Utinam
[OS
265]
istud
semper
animis
nostris
obversaretur:
nihil
hic
hominis
temeritate,
sed
Dei
iubentis
autoritate
omnia
fieri;
qua
praeeunte,
a
recta
via
nunquam
aberratur
nisi
forte
divinae
iustitiae
iniectum
est
frenum,
ne
de
sceleribus
poenas
sumat.
Quod
si
illi
legem
dicere
fas
non
est,
cur
eius
ministris
calumniam
intendamus?
Non
frustra
gladium
gerunt,
inquit
Paulus
(Rom.
13),
nam
Dei
ministri
sunt,
ad
iram,
ultores
male
agentibus.
Itaque,
si
nihil
Domino
sua
obedientia
fore
acceptius
norunt
principes
aliique
praefecti,
in
hoc
ministerium
incumbant,
si
suam
Deo
pietatem,
iustitiam,
integritatem,
approbare
student.
Hoc
scilicet
affectu
agebatur
Moses,
cum
se
destinatum
populi
sui
liberatorem
Domini
virtute
cognoscens,
Aegyptio
manus
intulit
(Exod.
2).
Deinde
cum
caesis
uno
die
tribus
hominum
millibus,
in
populi
sacrilegium
vindicavit
(Exod.
32).
David
quoque
cum
sub
vitae
suae
finem
Solomoni
filio
praecipit,
de
occidendo
Ioab [p.
484]
et
Semei.
Quomodo
lene
illud
et
placidum
Mosis
ingenium
in
tantam
truculentiam
exardet,
ut
fratrum
suorum
sanguine
aspersus
ac
madidus,
per
castra
decurrat
ad
novas
strages?
Quomodo
David,
tanta
in
omni
vita
mansuetudine
vir,
cruentum
illud
testamentum
inter
ultimos
spiritus
nuncupat,
ne
filius
suus
canitiem
Ioab
et
Semei
in
pace
ad
sepulcrum
deducat
(1
Reg.
2)?
Verum
uterque
manus
suas,
quas
parcendo
inquinasset,
sic
saeviendo
sanctificavit,
dum
ultionem
sibi
a
Deo
commissam
exequutus
est.
Abominatio
est
apud
reges,
inquit
Solomo
(Prov.
16),
facere
iniquitatem,
quoniam
in
iustitia
solium
firmatur;
|