9:232
Verbum
caro
factum
est,
item:
Hoc
est
corpus
meum.
Quadragesimo
nono
loco,
ut
nobis
mendicitatem
exprobrent,
nescio
quid
a
se
fabricatum
effutiunt:
Nihil
inutile
est
verum:
doctrina
de
praesentia
corporali
est
inutilis:
ergo
non
est
vera.
Hic
dicunt
nos,
sicuti
famelici
solent,
non
tantum
ex
locis
dialecticis,
sed
etiam
ex
rhetorum
campis
pabula
corradere.
Ego
vero
quia
me
sic
rhetoricari
puderet,
illis
relinquo
quod
suum
est.
Interea
sese
adversus
Paulum
defendant,
qui
quaestiones
omnes
damnat
unde
nulla
oritur
aedificatio
(2
Tim.
2,
23).
Certe
si
inutilis
est
eorum
doctrina,
sequetur
eius
causa
perperam
moveri
tam
graves
pugnas.
Papistis
quam
nobis
amiciores
eos
esse
constat.
Si
ob
frivolam
quaestionem:
quam
reddituri
sint
olim
rationem
suae
truculentiae,
nunc
viderint.
Quare
ut
[pag.
271]
maiorem
refellerent,
nihil
opus
fuit
contra
legem
Dei
foetidam
blasphemiam
evomere.
Contendunt
verum
interdum
esse
quod
inutile
est.
Ut
rem
indubiam
l)
probent,
lex
Dei
est
illis
mutilis.
Dixerat
quidem
apostolus,
caeremonias
et
umbras
nihil
profuisse
suis
cultoribus,
nempe
per
se:
an
ideo
tota
lex
inutilis,
cuius
in
ipsa
quoque
hominum
damnatione
perspicitur
utilitas?
Videndum
nunc
restat
quem
fructum
pariat
quod
obtrudunt
commentum.
Locus
ille:
Caro
non
prodest
quidquam
(Ioann.
6,
63),
antehac
fuit
expositus.
Caeterum,
ut
nullis
scripturae
testimoniis
nitamur,
qaum
doctrina
nostra
solidam
Christi
cum
suis
membris
coniunctionem,
in
qua
tota
nostra
salus
et
felicitas
inclusa
est,
contineat:
ipsi
autem
manducationem
postulent
Iudae
et
Petro
promiscuam,
clare
apparet,
de
nihilo
eos
rixari.
In
argumento
etiam
quinquagesimo
fucum
[pag.
272]
faciunt.
Itaque
illis
facile
est
suas
umbras
discutere:
sed
mihi
ita
agenti
respondeant
velim:
Communicatio
substantiae
carnis
Christi,
quam
defendunt,
vel
temporalis
vel
perpetua
est.
Si
perpetuam
dicant,
substantialiter
ergo
in
scelestis
quibuslibet
manebit
Christus,
dum
alius
scortabitur,
alius
iugulabit
hominem
innoxium,
et
quisque
nefandis
criminibus
se
polluet.
Si
est
temporalis,
ac
tantum
unius
momenti,
quorsum
iuvat
Christum
recipere,
quem
eodem
in
loco
relinquas,
simul
ac
pedem
a
mensa
sustuleris?
Certe
nisi
perpetua
sit
communicatio
extra
actionem
coenae,
nihilo
plus
conferet
quam
rei
amissae
recordatio.
Et
certum
est
quod
alibi
affirmat
Dominus
de
perpetua
in
nobis
mansione
sua
(Ioann.
6,
56),
et
quod
de
habitatione
in
cordibus
nostris
per
fidem
docet
Paulus
(Ephes.
3,
7),
in
coena
obsignari.
Unde
colligitur,
communicationem,
cuius
in
coena
sumus
participes,
perpetuam
1)
une
chose
douteuse.
|