10.1:232
mul
uxores
habere,
excipere
voluit
Deus,
ne
duae
sorores,
vel
cognatae,
quod
idem
est,
in
certamen
vel
aemulationem
committerentur.
II.
Quia
hactenus
non
tam
severe,
ut
decebat,
animadversum
fuit
in
adulteria,
ut
eorum
vitae
parcatur,
qui
violant
fidem
coniugii,
durum
esset
virum,
quocum
divortium
fecit
uxor
adulterii
causa,
aut
mulierem
a
marito
repudiatam,
si
incontinentia
laborent,
in
totam
vitam
a
coniugio
arcere.
Itaque
necesse
est,
ut
indulgentia
una
alteram
trahat.
Consultum
tamen
non
videtur,
in
eius
partis,
quae
damnata
est,
arbitrio
ponere,
ut
statim
ad
alias
nuptias
transvolet.
Ideoque
libertas
ad
tempus
differenda
est,
sive
praescribere
libeat
certum
tempus,
sive
exspectare
dum
pars
innoxia
ad
aliua
coniugium
transeat.
III.
Frigidos
et
eunuchos,
quibus
negata
est
virilitas,
diserte
a
matrimonio
excludit
Christ^.
Et
certe
quum
nihil
magis
consensui
repugnet
quam
error,
non
potest
obstricta
esse
mulieris
fides
quae
viro
se
nubere
putavit.
Adde
quod
haec
frustratio
coniugii
naturam
et
finem
prorsus
evertit.
Nam
matrimonium
quid
aliud
est,
quam
maris
et
foeminae
coniunctio?
Quorsum
vero
institutum
est,
nisi
ob
duos
fines,
nempe
vel
ad
sobolem
procreandam,
vel
ut
remedium
sit
incontinentiae?
Ergo
dubium
non
est,
quin
mulier
quae
decepta
fuit,
causa
cognita
et
bene
probata,
divortium
impetrare
debeat.
Nec
vero
opus
est
rescindere
coniugium,
quod
ab
initio
nullum
fuit:
sed
pronunciare
sufficiet
eum
qui
ad
coniugium
idoneus
non
erat,
perperam
et
malo
dolo
foeminam
decepisse,
cui
maritus
esse
non
poterat:
atque
ita
stipulationem
in
qua
nihil
erat
mutuum,
irritam
faisse
ac
prorsus
nullam.
IV.
Matrimonium
non
nisi
inter
puberes
legitimum
esse,
merito
semper
iudicatum
fuit.
Itaque
|