1:232
[CO
1.
232]
animentur,
dum
docentur,
Dei
se
legatos
esse,
cui
administratae
provinciae
rationem
sint
reddituri.
Et
merito
apud
eos
plurimum
haec
admonitio
valere
debet.
Nam
si
quid
delinquunt,
non
hominibus
modo
sunt
iniurii
quos
scelerate
vexant,
sed
in
Deum
quoque
ipsum
contumeliosi,
cuius
sacrosancta
iudicia
polluunt.
Rursum
habent
et
unde
se
praeclare
consolentur,
dum
secum
reputant,
non
in
profanis,
nec
a
servo
Dei
alienis
occupationibus
versari,
sed
sanctissimo
munere,
quippe
qui
Dei
legatione
fungantur.
Qui
vero
non
moventur
tot
scripturae
testimoniis,
quo
minus
sacrum
hoc
ministerium
insectari
ausint,
quasi
rem
a
religione
et
pietate
christiana
abhorrentem,
quid
aliud
quam
Deum
ipsum
suggillant,
cuius
ignominia,
cum
ministerii
sui
probro
non
esse
coniuncta
non
potest?
Ac
prorsus
non
magistratus
reprobant,
sed
Deum
abiiciunt,
ne
super
se
regnet.
Si
enim
istud
vere
de
populo
Israel
a
Domino
dictum
est
(1
Sam.
8),
quod
Samuelis
imperium
detrectassent:
qui
minus
vere
hodie
de
his
dicetur,
qui
in
praefecturas
omnes
a
Deo
institutas
debacchari
sibi
permittunt? [p.
479]
At
cum
discipulis
dictum
est
a
Domino
(Luc.
22)
:
Reges
gentium
dominari
illis,
inter
ipsos
vero
non
ita
esse,
ubi
qui
primus
sit,
fieri
minimum
oporteat;
hac
voce
interdictum
est
Christianis
omnibus,
ne
regna
aut
praefecturas
capessant.
O
dextros
interpretes.
Inter
discipulos
orta
erat
contentio,
quis
alium
praecelleret.
Hanc
vanam
ambitionem
ut
compesceret
Dominus,
eorum
ministerium
non
esse
regnis
simile
docuit,
in
quibus
inter
cae-
[OS
263]
teros
unus
eminet.
Quae
collatio,
quid
quaeso
ad
ignominiam
regiae
dignitatis
facit?
Imo
quid
omnino
evincit,
nisi
regium
munus,
apostolicum
non
esse
ministerium?
Praeterea,
inter
ipsos
magistratus
tametsi
variae
sunt
formae,
nullum
tamen
discrimen
hac
in
parte
est,
quin
pro
Dei
ordinationibus
suscipiendae
a
nobis
omnes
sint.
Nam
et
omnes
simul
complectitur
Paulus,
cum
ait
(Rom.
13):
non
esse
potestatem
nisi
a
Deo,
et
quae
omnium
minime
arridebat,
eximio
prae
aliis
testimonio
commendata
est,
nempe
unius
potestas;
quae
quia
publicam
omnium
servitutem
secum
fert,
excepto
uno
illo,
cuius
libidini
omnia
subiicit,
heroicis
et
excellentioribus
ingeniis
minus
olim
approbari
potuit.
At
scriptura,
quo
iniquis
istis
iudiciis
occurrat,
divinae
sapientiae
providentiam
esse
nominatim
affirmat,
quod
reges
regnant,
et
peculiariter
regem
honorari
praecipit
(Prov.
8.
24.
1
Petr.
2).
Et
sane
valde
otiosum
est,
quis
potissimus
sit
politiae
status,
a
privatis
hominibus
disputari [p.
480]
quibus
de
constituenda
re
aliqua
publica
deliberare
non
licet;
tum
etiam
simpliciter
id
definiri
nisi
temere
non
potest,
cum
praecipua
huius
disputationis
ratio
in
circumstantiis
posita
sit,
et
si
ipsos
etiam
status
citra
circumstantias
inter
se
compares,
non
|