9:230
qualis
tunc
erat,
nisi
adsit
visibilis?
Nam
haec,
nisi
fallor,
inter
qualitates
numeranda
est
quae
maxime
propria
est
ac
inseparabilis.
Verum
quando
nihil
apertius
est
quam
Christum
se
nobis
illic
coniungere,
quatenus
mediator
est
ac
[pag.
264]
caput
nostrum,
lis
tota
facile
dirempta
erit,
simul
ac
conveniet,
Christum
in
persona
mediatoris,
vel
si
malunt
totam
mediatoris
personam
vere
et
essentialiter
esse
in
medio
nostri:
quamvis
Christi
caro,
vel,
quod
idem
valet,
Christus
secundum
carnem
in
coelo
sit.
Nam
quum
spiritualis
praesentiae
a
nobis
fit
mentio,
restringi
hoc
ad
carnem
debet.
Ubi
longo
verborum
profluvio
se
exinanierint,
huc
tandem
redibit
summa,
carnem
Christi
in
coelo
manere,
utcunque
secundum
mediatoris
personam
in
nobis
habitet.
Quadragesimum
quartum
argumentum
est:
Si
substantiale
Christi
corpus
datur
in
coena,
promiscue
ingurgitatur
ab
incredulis
non
secus
ac
recipitur
a
fidelibus.
Quisnam
ita
loquutus
sit,
nescio:
apud
me
quidem
nullius
haec
ratio
momenti
esset.
Quamdiu
enim
delirio
illo
captus
fui,
substantiam
ipsam
carnis
porrigi
sub
pane,
eam
tamen
impiis
prostituere
horrori
erat.
Et
quibus
[pag.
265]
portentis
refertus
sit
error
ille,
imo
turgeat
ac
crepet,
Christi
corpus
ab
impiis
comedi,
satis
superque
alibi
monstrasse
mihi
videor.
Dixit
Christus
:
Edite,
hoc
est
corpus
meum.
Quid
si
a
Turca
vel
Iudaeo
per
ludibrium
voretur
sacer
panis?
nullane
profanatio
erit
corporis
Christi,
si
in
ventrem
contemptoris
transeat?
Respondent
Magdeburgenses:
Quia
ita
sonant
Christi
verba,
nullo
absurdo
se
moveri.
Atqui
putabam
quando
individuo
nexu
inter
se
cohaerent
mandatum
et
promissio,
hanc
non
aliter
impleri,
quam
ubi
mandato
obtemperatur.
Et
sane
quum
docuerit
Lutherus
panem
in
ipsa
tantum
actione
esse
corpus:
ipsi
vero
clamitent
panem
non
esse
symbolum,
sed
corpus
verum
et
substantiale,
quomodo
ex
hoc
nodo
se
expediant,
scire
cupio.
Sint
pro
more
ipsorum
centum
frustula
parata
in
usum
coenae,
saepe
continget
pauciores
ad
mensam
convivas
accedere.
Ubi
illinc
disceditur,
[pag.
266]
corpusne
Christi
est
quod
residuum
manet:
an
finito
mysterio
corpus
esse
desinit?
Mihi
vero
modo
frui
liceat
cum
piis
omnibus
Christi
corpore,
facile
illis
concedam
suum
illud
imaginarium
participare
cum
Iuda.
Quadragesimum
quintum
argumentum
est:
Nihil
alienum
nos
tradere
a
confessione
Augustana:
ideoque
non
esse
tam
acriter
rixandi,
vel
potius
digladiandi
causam.
Ea
de
re
si
ambigitur,
provocamus
ad
autorem
Philippum.
Dubitanter
quum
respondeant
Magdeburgenses,
ego
bona
conscientia
fretus
libere
ausim
idem
repetere
:
mentis
suae
quoties
visum
fuerit,
interpres
sit
Philippus.
Interea
praeter
contumaciam
nihil
adferent
Magdeburgenses
quod
dissidium
a
Confessione
ostendat.
15*
|