55:230
vobis
oculos
perstringat,
scitote
emarcidum
esse
florem.
Postea
ostendit
qualiter
subito
evanescat
quidquid
hominibus
conciliat
gratiam:
nempe
spiritus
Dei
flatu.
Quo
significat,
hominem
videri
aliquid,
donec
ac
Deum
accedat,
sed
totum
eius
fulgorem
nihil
esse
coram
Deo:
denique
eius
gloriam
in
mundo
residere,
locum
non
habere
in
regno
coelesti.
Exaruit
herba.
Putant
multi
hoc
non
nisi
ad
externum
hominem
pertinere,
sed
falluntur:
spectanda
est
enim
comparatio
verbi
Dei
cum
homine.
Nam
si
corpus
tantum
et
ea
quae
sunt
praesentis
vitae
intelligeret,
dicendum
secundo
loco
fuerat,
animam
longo
excellentiorem
esse.
Atqui
flori
et
herbae
non
nisi
sermonem
Dei
opponit:
sequitur
ergo,
in
homine
solam
vanitatem
inveniri.
Ideo
quum
de
carne
et
eius
gratia
loquitur
Iesaias,
totum
hominem,
qualis
et
quantus
in
se
est,
comprehendit,
nam
quod
verbo
Dei
quasi
proprium
adscribit,
vult
homini
detrahere.
Denique
idem
agit
propheta
quod
Christus
Iohan.
3,
3,
hominem
prorsus
a
regno
Dei
esse
alienum,
nihil
nisi
terrenum,
caducum
et
inane
habere,
nisi
renatus
fuerit.
25.
Verbum
autem
Domini.
Non
docet
propheta
quale
sit
in
se
verbum
Dei:
sed
quale
a
nobis
sentiatur.
Postquam
enim
exinanitus
est
homo
in
se
ipso,
restat
ut
alibi
quaerat
vitam.
Hanc
ergo
vim
atque
efficaciam
tribuit
Petrus
verbo
Dei
ex
autoritate
prophetae,
ut
esse
solidum
et
aeternum
nobis
conferat.
Huc
enim
respicit
propheta,
non
esse
stabilem
vitam
nisi
in
Deo:
eam
vero
nobis
communicari
per
verbum.
Quamlibet
ergo
caduca
sit
hominis
natura,
aeternus
tamen
per
verbum
efficitur,
quia
refingitur
in
novam
creaturam.
Verbum
quod
annuntiatum
est
vobis.
Primum
admonet,
quum
verbi
Dei
fit
mentio,
perperam
nos
facere,
si
illud
in
aere
aut
in
coelo
a
nobis
remotum
imaginamur:
debere
enim
agnosci
ut
nobis
patefactum
est
a
Domino.
Quid
est
igitur
sermo
Domini,
qui
nos
vivificat?
Nempe
lex,
prophetae,
evangelium.
Extra
hos
revelationis
fines
qui
vagantur,
pro
verbo
Domini
non
nisi
Satanae
imposturas
et
sua
deliria
apprehendent.
Quod
eo
diligentius
notandum
est,
quia
impii
et
lucinianici
homines
astute
relinquentes
verbo
Dei
suum
honorem,
interea
nos
a
scripturis
abducere
conantur:
ut
impurus
ille
canis
Agrippa,
dum
verbi
Dei
aeternitatem
magnifice
extollit,
scurriliter
illudit
prophetis
et
apostolis,
atque
ita
oblique
verbum
Dei
subsannat.
In
summa,
quemadmodum
iam
admonui
non
fieri
hic
de
verbo
mentionem
quod
in
pectore
Dei
clausum
lateat,
sed
quod
ab
ore
eius
profectum,
ad
nos
manavit:
ita
rursus
habendum
est,
Deum
per
apostolos
et
prophetas
voluisse
nobis
loqui,
et
illorum
ora
os
unius
Dei
esse.
Deinde
quum
dicit
15*
|