5:230
minutas
sententiolas,
quibus
se
instruant:
at
summam
totius
operis
non
collimant.
Qui
vero
recto
oculo
totam
historiam
persequuti
sunt,
iis
me
approbaturum
meam
rationem
confido.
Secundum:
Memento,
quia
ventus
est
vita
mea,
et
non
revertetur
oculus
meus
ut
videat
bona:
nec
aspiciet
me
visus
hominis.
Oculi
tui
in
me,
et
non
subsistam.
Sicut
consumitur
nubes
et
pertransit,
sic
qui
descenderit
ad
inferos,
non
ascendet
(Iob.
7,
7
ss.).
Quibus
verbis
Iob
deplorans
apud
Deum
suam
calamitatem,
in
hoc
exaggerat:
ut
cui
nulla
spes
exitus
sit
proposita.
Habet
prae
oculis
mala
sua,
quae
se
persequantur
ad
sepulcrum.
Tum
occurrit,
ut
mors
misera
sit
exceptura
vitam
calamitosam.
Non
enim
aliter
potest
cogitare,
qui
manum
Dei
sentit
sibi
adversam.
Ab
hac
igitur
amplificatione
movet
misericordiam,
et
se
Deo
miserabilem
facit.
Non
video
quid
praeterea
quaeratis
in
hoc
loco
nisi
non
exspectandam
resurrectionem.
Quod
non
est
huius
instituti,
excutere.
Tertium:
Solum
mihi
superest
sepulcrum
(Iob.
17,
1).
Item:
In
profundissimum
inferni
descendent
omnia
[fol.
50]
mea
(ibid.
vs.
16).
Istud
quidem
verissimum
est.
Neque
enim
quidquam
satius
restat
ei,
qui
Deum
propitium
non
habet,
(qualem
se
esse
Iob
tunc
cogitabat)
quam
infernus
et
mors.
Quum
igitur
percurrisset
omnem
fabulam
suarum
miseriarum,
dicit
extremum
actum
esse,
confusionem.
Atque
hic
est
exitus
eorum,
quos
Deus
sua
manu
tangit.
Mors
enim
in
ira
eius:
vita
autem
in
misericordia.
Id
non
ineleganter
explicavit
Ecclesiasticus
(Eccl.
37,
28)
quum
ait:
Vita
viri
in
numero
dierum:
dies
autem
Israel
innumerabiles.
Verum
quia
non
est
firmae
autoritatis
scriptor,
omisso
illo
audiamus
prophetam
id
suis
verbis
pulchre
docentem:
Afflixit
in
cursu
virtutem
meam,
inquit,
abbreviavit
dies
meos.
Dicebam
autem:
Domine
mi,
ne
tollas
me
in
dimidio
dierum
meorum,
in
aeternum
sunt
anni
tui.
Peribunt
coelum
et
terra,
quae
tu
pridem
fundasti:
instar
vestium
corrumpentur
(Pbal.
102,
25
ss.).
Hactenus
quam
fragilis
sit
et
fluxa
hominum
conditio
exposuit,
quamque
x)
nihil
sit
sub
coelis
stabile:
quum
ipsi
quoque
ad
interitum
vergant.
Sequitur
postea
(ibid.
vs.
28
ss.):
Tu
autem
es,
et
anni
tui
non
finientur:
filii
servorum
tuorum
habitabunt,
et
posteritas
eorum
coram
te
stabilietur.
Hic
videmus,
ut
piorum
salutem
cum
Dei
aeternitate
coniungit.
Quoties
igitur
mihi
obiicient
Iob
manu
Dei
afflictum
et
paene
desperabundum,
nihil
sibi
reliquum
facientem,
praeter
infernum
et
mortem:
respondebo,
irato
Domino,
hunc
exitum
nos
manere,
1)
quanquam
1542.
Gallica
versio
etiam
habet:
combien
que.
15*
|