9:23
23
DEFENSIO
24
partes
ne
frustra
data
sint,
mature
illic
occurrimus,
sic
Deum
[pag.
34]
illorum
uti
ministerio,
ut
neque
vim
ipsis
suam
infundat,
nec
quidquam
deroget
spiritus
sui
efficaciae.
Quid
etiam
hic
requirent
boni
viri?
Deum
per
sacramenta
agere
volunt?
Hoc
docemus.
Volunt
in
ipsis
fidem
nostram
exerceri,
foveri,
adiuvari,
confirmari?
Idem
asserimus.
Volunt
spiritus
sancti
virtutem
in
illis
exstare,
ut
electis
Dei
in
salutem
prosint?
Idem
nos
quoque
concedimus.
In
eo
vertitur
quaestionis
status:
soline
Deo
in
solidum
adscribere
conveniat
omnes
salutis
nostrae
partes,
an
eius
laudis
partem
ipse
ad
sacramenta
derivet,
dum
illis
utitur.
Quis
nisi
omnis
verecundiae
expers
de
hoc
capite
contendere
audeat?
Ac
nostrae
quidem
doctrinae
Paulum
citavimus
*)
testem,
qui
ministros
nihil
esse,
et
plantando
ac
rigando
nihil
agere
pronunciat
(1
Cor.
3,
7),
si
quis
ipsos
a
Deo
separet,
qui
solus
dat
incrementum.
Unde
perspicere
cuivis
promptum
est,
modo
maneat
Deo
quod
suum
est,
nos
sacramentis
nihil
detrahere.
Certe
quam
magnifice
alibi
verbi
praedicationem
extollat
Paulus,
satis
notum
est.
Qui
fit
ergo
ut
nunc
fere
in
nihilum
eam
redigat?
nisi
quia
ubi
ad
Dei
comparationem
venitur,
illum
unicum
bonorum
omnium
agnosci
autorem
aequum
est,
qui
sic
libere
utatur
creaturis,
ut
suo
arbitrio
per
illas,
quatenus
visum
est,
agat.
Nec
vero
terrenis
elementis
fit
iniuria,
si
Dei
spoliis
non
ornantur.
Quod
autem
subiicimus
ex
Augustino,
unum
esse
Christum
qui
intus
baptizat,
item
unum
eundem
esse,
qui
nos
in
coena
facit
sui
participes,
utriusque
mysterii
praestantiam
summopere
commendat.
Nam
hinc
colligimus,
non
humanas
esse
actiones,
quarum
[pag.
3
5]
autor
est
filius
Dei,
quibus
praesidet,
in
quibus
tanquam
exserta
e
coelo
manu
virtutem
suam
profert.
Deinde
nihil
utilius
est,
quam
ab
hominis
mortalis
terrenique
elementi
intuitu
abstrahi
sensus
nostros,
ut
Christum
velut
praesentem
fides
nostra
aspiciat.
Quanquam
et
hoc
rursum
ad
ius
suum
Christo
vendicandum
spectat:
ne
eum
putemus
externum
ministerium
hominibus
ita
mandare,
ut
spiritualis
effectus
laudem
illis
resignet.
In
quem
sensum
Augustinus2)
pluribus
disputat,
baptismum
efficaciae
et
potestatis
non
nisi
in
Christum
unum
competere.
Et
quid
opus
est
humano
testimonio,
quum
vox
illa
spiritus
quae
in
ore
Baptistae
clare
sonuit,
aures
nostras
assidue
percellere
debeat:
Hic
est
qui
baptizat
in
spiritu
(Ioann.
1,
33)?
siquidem
eum
hoc
elogio
ab
omnibus
ministris
discerni
constat,
ut
sciamus
solum
ipsum
intus
praestare,
quod
homines
visibili
signo
testantur.
Quod
1)
citamus
Beza
et
Amst.
(Nous
alleguons).
2)
Homil.
5
et
6
in
Ioann.
|