7:23
sa
ARTIOTJLI
FACULTATIS
PARISIENSIS
24
ARTICULUS
XII.
De
orandis
sanctis.
Sanctum
est,
et
Deo
maxime
gratum,
orare
beatam
Dei
genitricem,
et
sanctos
qui
in
coelo
sunt,
ut
sint
pro
nobis
advocati
et
intercessores
apud
Deum.
Probatur
sic:
Quid
enim
sancti
facerent
in
coelo,
si
non
orarent
pro
nobis?
Quod
si
orant,
ergo
orandi
sunt.
Negant
hanc
consequentiam
Lutherani.
Sed
probatur
ex
eo,
quod
sancti
Deo
sunt
similes.
Deus
autem
vult
coli
a
nobis,
igitur
et
sancti.
Quod
autem
dicunt
Lutherani
per
derisionem,
nos
facere
sanctos
valde
auritos,
solutio
est
facilis.
Quia
vident
quae
aguntur
in
mundo,
per
lumen
reflexum,
quod
habent
ex
irradiatione
Dei.
Secunda
probatio:
quod
omnes
pagani
semper
habuerunt
minores
deos
pro
suis
intercessoribus.*
Non
est
autem
rationabile,
quod
Christiani
habeant
minus
privilegii
quam
gentiles.
Unde
et
hoc
modo
correctus
fuit
error
illorum,
quum
ad
sanctos
translatus
fuit
honor,
quem
idolis
suis
faciebant:
sicut
quando
papa
mutavit
nomen
templi,
quod
vocabatur
Pantheon,
et
vocavit
Pantagium.
Et
ex
multis
festis
similiter
factum
fuit,
ut
in
despectu
gentilium
Christiani
in
honorem
sanctorum
inebrientur.
l)
ANTIDOTUM.
Scriptura
fidem
in
oratione
requirit.
Et
Paulus
nominatim
addit,
hanc
fidem
esse
ex
verbo
Dei
(Marc.
l
l
,
24;
Rom.
10,
17).
Et
Iacobus
haesitare
nos
prohibet
in
precibus
(Iac.
1,
6).
Iam
vero,
si
verbo
Dei
obedire
volumus,
solum
Deum
invocare
convenit
in
Christi
nomine.
Nam
et
Deus
hunc
spiritualem
esse
cultum
nominis
sui
perhibet
(Psal.
50,
15
et
91,
15;
Ioel.
2,
32;
Ier.
29,
12),
et
mediatorem
unum
nobis
proponit,
filium
suum
:
quo
intercessore
docet
Paulus
patere
nobis
facilem
accessum
ad
Deum
cum
fiducia
(1
Tim.
2,
5;
1
Ioann.
2,
1;
Ephes.
3,
12;
Hebr.
4,
16).
Et
alter
apostolus
nos
hortatur,
ut
freti
tali
advocato
adeamus
ad
thronum
gratiae.
Mandatum
igitur
nullum
quum
exstet
de
quaerenda
sanctorum
mortuorum
intercessione,
quum
nulla
promissio
usquam
reperiatur,
constituimus
pugnare
hoc
orationis
genus
cum
scripturae
regula.
Ad
haec,
nullum
eius
rei
exemplum
prodiderunt
vel
prophetae,
vel
apostoli.
Nunc
apud
se
quisque
pius
expendat,
quam
sit
periculosum,
non
tantum
absque
verbo
Dei,
sed
etiam
praeter
exemplum,
tentare
novum
orationis
genus.
Quod
1)
Gallus
addit:
Et
de
faict,
d'ou
viennent
la
sainct
Martin,
la
sainct
Pansart,
c'est
a
diro,
Caresme-prenant,
et
les
Bois,
et
la
Chandeleuse;
sinon
qu'en
changeant
l'idolatrie,
on
a
voulu
abolir
la
facon
ancienne?
|