32:23
23
PSALMUS
XCIV.
24
tua
docueris.
13.
Ad
praestandam
ei
quietem
a
dielus
mali,
dum
fodiatur
scelerato
fovea.
11.
(Iehova
novit.)
Rursus
insultat
hominum
fallaciis,
qui
dum
sibi
ipsis
nebulas
obducunt,
sperant
se
Dei
oculos
posse
effugere.
Ergo
ut
sibi
inani
hoc
praetextu
blandiri
desinant,
admonet,
fumos
istos
momento
discussum
iri,
ubi
in
Dei
conspectum
ventum
fuerit.
Unde
sequitur,
eos
nihil
proficere,
dum
e
coelo
Deus
vanitatis
condemnat
quidquid
astute
comminiscuntur.
Nam
eos
ad
tribunal
Dei
citando,
retrahit
ad
propriae
conscientiae
examen.
Unde
enim
securitas,
nisi
quod
Deo
tergum
obvertunt:
sepeliunt
omne
boni
et
mali
discrimen,
et
quantum
in
se
est,
exuunt
omnem
sensum?
Dum
ita
se
inaniter
demulcent,
denuntiat
propheta
rideri
a
Deo
tam
pueriles
ineptias.
Nota
est
et
celebris
sententia:
sed
attendere
operae
pretium
est
ad
consilium
prophetae,
quod
multi
neglectim
praetereunt,
nempe
impios,
dum
sibi
latebras
fabricant,
se
ipsos
decipere:
quia
Deum
sua
vafritia
fallere
nequeunt.
Quod
vertunt
quidam,
ipsi
sunt
vanitas,
nimis
coactum
est.
Loquutio
enim
est
tam
hebraica
quam
graeca,
quae
sic
resolvi
debet,
Deus
novit
hominum
cogitationes
esse
vanas.
12.
(Beatus
vir.)
Nunc
ab
obiurgatione
propheta
ad
consolationem
tam
sui
quam
piorum
omnium
transit,
quod
Deus
ipsorum
saluti
consulat,
dum
ad
tempus
affligi
sinit.
Doctrina
apprime
utilis
in
toto
vitae
cursu,
qui
in
continua
militia
peragendus
nobis
est.
Nam
ut
Deus
infirmitati
nostrae
parcens,
aliquid
relaxationis
concedat,
vult
tamen
semper
multis
iniuriis
esse
expositos.
Et
videmus
quanta
sit
impiorum
petulantia.
Itaque
miserrima
esset
sine
hoc
solatio
nostra
conditio,
beatos
esse
quos
Deus
cruce
exercet.
Ubi
nos
Deus
sibi
in
populum
collegit,
videtur
segregasse
a
reliquo
mundo,
ut
iustitiam
et
aequitatem
inter
nos
colendo,
beata
pace
omnes
fruamur.
Atqui
saepe
continget
ut
praetextu
honorificae
potestatis,
tyranni
scelerate
opprimant
ecclesiam;
ac
talis
fuit
tentatio
de
qua
hoc
Psalmo
conquestus
est
propheta:
quia
non
alios
quam
domesticos
hostes
accusat,
qui
se
populi
iudices
profitebantur.
Hic
dictat
carnis
sensus:
Si
Deus
nos
respiceret,
nunquam
tantam
licentiam
daturum
improbae
illorum
libidini.
Sed
reclamat
ex
opposito
propheta,
aliunde
sapiendum
esse
quam
ex
proprio
cerebro,
et
opus
esse
coelesti
prudentia.
Sic
enim
locum
hunc
interpretor,
ut
nos,
dum
urgent
res
adversae,
tranquillis
animis
stemus,
et
patienter
exspectemus
Dei
auxilium,
non
aliter
fieri
quam
si
Dominus
nos
in
schola
sua
erudiat.
Fatetur
enim
propheta
non
ita
naturaliter
sapere
homines,
ut
per
continuas
afflictiones
pacatis
animis
ad
metam
contendant,
sed
hanc
sapientiam
divinitus
illis
conferri.
Ideo
exclamat
beatos
esse
quos
Deus
|