9:229
229
AD
WESTPHALUM.
230
genses,
speciali
revelatione
non
tolli
quod
Christus
instituit
in
Coena.
Imo
quod
Stephano
revelatum
fuit,
fictitium
eorum
errorem
optime
refutat.
Nam
si
tunc
praesentia
Christi
unica
ad
invictam
fidei
constantiam
Stephano
futura
erat,
multo
satius
erat
coram
sisti,
ut
manum
[pag.
261]
porrigeret,
quam
procul
ostendi.
Sicut
ergo
tunc
aperti
sunt
coeli:
ita
discant
oculos
aperire
Magdeburgenses,
ut
Christum
agnoscant,
quamvis
in
coelo
sedentem,
immensa
tamen
et
incomprehensibili
spiritus
sui
virtute
fidelibus
in
terra
esse
coniunctum.
Nam
quod
non
putant
posse
aliter
conciliari,
Christum
habitasse
in
Stephano
quo
tempore
ab
eodem
visus
est,
nimis
est
ridiculum,
quando
et
Christus
ipse
diserte
exprimit,
eodem
modo
quo
pater
in
nobit-
habitat,
se
quoque
habitare,
et
Paulus
modum
illum
definit,
per
fidem.
Nihil
in
hac
doctrina
perplexum
est,
quod
Christus
secundum
carnem
in
coelis
habitans,
quatenus
mediator
est,
repleat
totum
mundum:
et
vere
unum
sit
cum
suis
membris,
quia
communis
est
vita.
Quadragesimum
secundum
argumentum
est:
Corpus
Christi
inclusum
fuit
utero
Mariae,
suspensum
in
cruce,
et
in
sepulcro
conditum:
ergo
non
.est
immensum
et
ubique,
[pag.
262]
Respondent
ita
esse,
ut
pronunciat
Christus.
Ergo
posse
et
velle
esse
uno
in
loco,
et
simul
in
toto
orbe
terrarum.
Atqui
pluris
non
est
haec
solutio,
quam
si
quis
anthropomorphita
blateret,
Deum
esse
nasutum,
quia
affirmat
se
odorari
sacrificia.
Atque
hic
belle
ipsos
deprehensos
teneo.
Dicunt
nos
fallaciter
et
sophistice
crebro
ratiocinari
ab
attributis
corporis
iu
abstracto
ad
Christi
personam:
Quae
calumnia
nullo
negotio
diluitur.
Neque
enim
docemus
Christum,
quamvis
corpus
eius
finitum
sit,
eadem
dimensione
comprehendi:
imo
asserimus
replere
omnia,
quia
separari
ipsum
a
suis
membris
nefas
est.
Quia
autem
de
carne
quaestio
est,
in
ea
insistimus.
Denique
discrimen,
quod
tenendum
est
inter
Christi
carnem
in
abstracto
et
eius
personam,
nos
dextre
illustramus:
ipsi
perversissime
confundunt.
Quia
ut
carnem
Christi
immensam
et
ubique
esse
probent,
identidem
obiiciunt
[pag.
263]
unam
esse
personam
in
Christo.
Itaque
tam
carnis
suae
quam
divinitatis
respectu
coelum
et
terram
implere.
An
non
hoc
est
carnem
Christi
in
abstracio
quasi
capillis
trahere,
ut
sequatur
quocunque
se
extendit
divinitas?
Quadragesimum
tertium
argumentum
paulo
fidelius
referam
quam
ipsi.
Quum
se
promisit
Christus
fore
in
medio
nostri,
de
spirituali
praesentia
intelligi
id
debet.
Atqui
promisit
quo
nihil
melius
optari
potest.
Tali
igitur
praesentia
contenta
esse
potest
fides.
Respondent,
hac
illustri
sententia
nos
iugulari,
quia
Christum
ex
his
verbis
nobis
adesse
colligimus
qualis
tunc
erat,
hoc
est,
Deus
et
homo.
Quid
si
eontra
excipiam,
non
adesse
corporaliter
|