55:229
229
CAPUT
I.
230
Christianos:
quia
non
praedicatur
evangelium
ut
tantum
audiatur
a
nobis,
sed
ut
animas
nostras,
tanquam
immortalis
vitae
semen,
penitus
refingat.
Porro
semen
corruptibile
ideo
opponit
verbo
Dei,
ut
sciant
fideles
priori
naturae
renuntiandum
esse,
ac
ut
melius
pateat
quantum
sit
discrimen
inter
Adae
filios,
qui
tantu
min
mundum
nascuntur
homines,
et
filios
Dei
qui
renovantur
in
coelestem
vitam.
Caeterum
quia
ambigua
est
graecae
orationis
syntaxis,
possumus
legere
tam
sermonem
viventem
Dei,
quam
Dei
viventis.
Quia
tamen
minus
coacta
est
haec
posterior
lectio,
eam
potius
amplector.
Quamquam
notandum
est,
haec
epitheta
Deo
attribui
pro
loci
circumstantia.
Nam
sicuti
ad
Heb.
cap.
4,
12,
ex
eo
quod
Deus
omnia
perspicit,
ac
nihil
est
illi
absconditum,
ratiocinatur
apostolus,
sermonem
ipsius
Dei
ad
intimas
usque
medullas
penetrare,
ut
cogitationes
et
affectus
discernat:
ita
quum
hoc
loco
Petrus
eum
viventem
nominat
et
semper
manentem,
hoc
ad
sermonem
refertur,
in
quo
illa
Dei
perpetuitas
relucet,
tanquam
in
vivo
speculo.
24.
Quandoquidem
omnis
caro.
Locum
Iesaiae
(40,
6)
apte
citat
ad
probationem
utriusque
membri:
hoc
est,
ut
constet
quam
fluxa
et
misera
sit
prima
hominis
nativitas,
et
quanta
regenerationis
gratia.
Nam
quia
illic
propheta
de
restitutione
ecclesiae
concionatur,
ut
locum
illi
faciat,
homines
redigit
in
nihilum,
ne
sibi
placeant.
Scio
a
quibusdam
torqueri
haec
verba
in
alium
sensum.
Quidam
enim
de
Assyriis
exponunt,
ac
si
diceret
propheta,
non
esse
cur
Iudaei
sibi
a
carne
tantopere
metuant,
quae
similis
est
flori
caduco.
Alii
inanem
fiduciam
reprehendi
putant,
quam
Iudaei
locabant
in
humanis
praesidiis.
Sed
utrumque
sensum
refellit
propheta
ipse,
dum
subiicit:
Utique
herba
est
populus.
Diserte
enim
vanitatis
Iudaeos
damnat,
quibus
promittit
instaurationem
a
Domino.
Hoc
itaque
est
quod
iam
dixi,
donec
ostensa
fuerit
hominibus
sua
inanitas,
non
esse
ad
recipiendam
Dei
gratiam
comparatos.
In
summa,
talis
est
prophetae
contextus,
Quoniam
Iudaeis
exilium
instar
mortis
cuiusdam
erat,
novam
de
integro
consolationem
illis
promittit.
Deum
enim
adhuc
prophetas
missurum
cum
eiusmodi
mandato:
Adhuc
dicet
Dominus,
inquit,
consolamini
populum
meum
:
ac
in
deserto
et
vastitate
nihilominus
vox
prophetica
resonabit,
ut
via
Domino
sternatur.
Quoniam
autem
purgari
animos
perversa
superbia,
qua
turgent,
necesse
est,
ut
Deo
aditus
pateat,
subiicit
quod
hic
refert
Petrus
de
evanida
carnis
gloria.
Quid
est
homo?
inquit,
gramen.
Quid
est
hominis
gloria?
flos
herbae.
Nam
quia
difficile
persuasu
erat,
hominem,
in
quo
tantum
praestantiae
apparet,
esse
herbae
similem,
quadam
concessionis
specie
utitur
propheta:
ac
si
diceret,
Sit
sane
aliqua
carnis
gloria:
sed
ne
ea
|