5:229
PSYCHOPANNYCHIA.
esse.
Si
enim
ille
solus
est,
qui
est:
non
vere
sunt,
qui
in
illo
non
sunt,
propterea
quod
a
facie
eius
perpetuo
confunduntur
ac
deiiciuntur.
Deinde,
non
video,
quid
nos
tantopere
offendere
debeat
haec
loquendi
forma,
si
simpliciter
non
esse
dicantur
mortui,
modo
id
ad
homines
referatur.
Iam
enim
non
sunt
apud
homines,
nec
coram
hominibus:
tametsi
apud
Deum
sint.
Ita
(ut
uno
verbo
explicemus)
non
esse,
erit
non
exstare.
Quale
est
illud
Ieremiae:
Vox
in
Rhama
audita
est,
Rachel
plorantis
filios
suos,
et
noluit
consolari,
quia
non
sunt
(Ier.
31,
15).
Iam
ad
ea
veniamus,
quae
supersunt
ex
historia
Iob.
Quaedam
enim
sparsim,
ut
occurrebant,
attigimus.
Primum:
Quare
non
in
vulva
mortuus
sum?
egressus
ex
utero
non
statim
perii?
cur
exceptus
genibus?
cur
lactatus
uberibus?
nunc
enim
dormiens
silerem,
et
somno
meo
requiescerem,
cum
regibus
et
consulibus
terrae,
qui
aedificant
sibi
solitudines,
aut
cum
principibus,
qui
possident
aurum,
et
replent
domos
suas
argento:
aut
sicut
abortivum
absconditum,
non
subsisterem:
ut
qui
concepti
non
viderunt
lucem:
ibi
impii
cessaverunt
a
tumultu,
et
ibi
requieverunt
fessi
[fol.
49]
robore:
et
quondam
vincti,
sine
molestia,
non
audierunt
vocem
exactoris:
parvus
et
magnus
ibi
sunt:
et
servus,
liber
a
domino
suo
(Iob.
3,
9.11).
Quid
si
decimum
quartum
Isaiae
caput
(vs.
9
ss.)
retorqueam?
ubi
mortui
describuntur
prodeuntes
e
sepulcris,
ac
obviam
euntes
regi
babylonio:
ubi
eorum
sermones
referuntur:
Ecce,
tu
humiliatus
e-
quemadmodum
nos,
etc.
Nihilo
enim
minore
praetextu
inde
argua,m,
mortuos
sentire
atque
intelligere,
quam
ipsi
ex
verbis
illis
colligunt,
omni
sensu
excidisse:
sed
relinquo
illis
tales
nugas.
In
loco
autem,
quem
citant,
explicando,
non
multum
erit
negotii,
nisi
volumus
nobis
ipsi
fingere
labyrinthos.
Iob
enim
pressus
multa
afflictione,
et
quasi
fatigatus
sub
onere,
praesentem
duntaxat
miseriam
respicit:
et
eam
non
solum
maximam
omnium
facit,
sed
paene
solam.
Mortem*
nihil
horret,
imo
appetit:
quod
omnibus
aequam
afferat
sortem:
regum
imperia
finiat,
et
servorum
pressuras:
quae
sit
denique
rerum
omnium
linea,
in
qua,
quam
quisque
sortitus
sit
in
hac
vita
conditionem,
deponat.
Sic
enim
sperat,
ut
et
ipse
suae
calamitatis
finem
visurus
sit:
interim
non
respicit,
quibus
legibus
illic
vivatur,
quid
facturus,
quid
passurus
sit.
Tantum,
omni
animi
ardore
expetit
mutari
praesentem
rerum
statum,
ut
mos
est
eorum,
qui
vehementi
doloris
sensu
urgentur,
atque
afflictantur.
Nam
si
in
magnis
aestatis
caloribus,
benignam
hyemem
iudicamus:
rursum,
hyemis
frigoribus
puncti,
omnibus
votis
ad
aestatem
aspiramus:
quid
faciet
is,
qui
manum
Dei
sentit
sibi
adversam?
Nihil
malorum
refugiet,
modo
praesens
malum
effugiat.
Hoc
si
non
illis
persuadetur,
nihil.
mirum.
Concerpunt
enim
|