49:229
229
CAPUT
XI.
230
tui
Deus:
benevolentiam
suam
a
gente
iudaica
non
prorsus
avertit.
Evangelium
non
opponit
electioni,
quasi
inter
se
dissideant:
quos
enim
elegit
Deus,
vocat:
sed
quia
repente
praeter
mundi
exspectationem
publicatum
erat
evangelium
gentibus,
merito
hanc
gratiam
cum
antiqua
Iudaeorum
electione
confert,
quae
tot
ante
saeculis
manifestata
fuerat.
Electio
itaque
a
vetustate
nuncupatur:
quia
Deus
praeterito
reliquo
orbe
populum
unum
sibi
delegerat.
Propter
p
a
t
r
e
s
dicit,
non
quod
dilectioni
causam
dederint,
sed
quoniam
ab
illis
propagata
fuerat
Dei
gratia
ad
posteros,
secundum
pacti
formam:
Deus
tuus,
et
seminis
tui.
Quomodo
misericordiam
gentes
obtinuerint
Iudaeorum
incredulitate,
prius
dictum
est:
nempe
Deus
Iudaeis
infestus
ob
infidelitatem
benevolentiam
ad
eas
suam
convertit.
Quod
continuo
post
additur,
incredulos
fuisse
redditos,
misericordia
gentibus
exhibita,
paulo
asperius
est:
nihil
tamen
continet
absurdi,
quia
Paulus
excaecationis
causam
non
assignat,
sed
tantum
significat,
quod
ad
gentes
transtulit
Deus
Iudaeis
fuisse
ademptum.
Porro
quod
illi
sua
incredulitate
perdiderant,
ne
putarent
gentes
fidei
suae
merito
se
adeptos,
tantum
misericordiae
fit
mentio.
Summa
igitur
est,
quia
gentium
misereri
voluit
Deus,
hac
occasione
Iudaeos
fidei
luce
privatos
esse.
32.
Conclusit
enim
Deus.
Pulcherrima
clausula,
qua
ostendit
non
esse
cur
de
aliis
desperent,
qui
spem
aliquam
habent
salutis.
Quidquid
enim
nunc
sint,
fuerunt
ut
alii
omnes.
Si
sola
Dei
misericordia
ex
incredulitate
emerserunt,
ei
debent
locum
etiam
apud
alios
relinquere.
Nam
Iudaeos
in
reatu
facit
gentibus
aequales,
ut
intelligant
utrique,
alteris
non
minus
quam
sibi
patere
aditum
ad
salutem.
Una
enim
est
Dei
misericordia,
quae
servat:
ea
autem
se
utrisque
offerre
potest.
Respondet
igitur
haec
sententia
testimonio
Oseae,
quod
superius
citavit:
Vocabo
plebem
meam
non
plebem
meam.
Porro
non
intelligit
Deum
ita
excaecare
omnes
homines,
ut
sit
illi
imputanda
eorum
incredulitas:
sed
ita
sua
providentia
dispensasse,
ut
omnes
incredulitatis
rei
essent,
quo
eos
haberet
iudicio
suo
obnoxios:
atque
in
hunc
quidem
finem,
ut
salus
a
sola
sua
bonitate
esset,
sepultis
meritis
omnibus.
Duo
igitur
hic
intendit
Paulus,
nihil
esse
in
quoquam
homini,
cuius
merito
aliis
praeferatur,
praeter
meram
Dei
gratiam:
Deum
vero
in
gratiae
suae
dispensatione
non
impediri
quominus
eam
quibus
voluerit
largiatur.
Emphasis
est
in
verbo
misereri.
Significat
enim
nullis
obstrictum
esse
Deum,
atque
ideo
gratis
servare
omnes,
quia
sint
ex
aequo
perditi.
Porro
nimis
crasse
delirant,
qui
hinc
colligunt
omnes
fore
salvos.
Paulus
enim
simpliciter
intelligit,
tam
Iudaeos
quam
gentes
non
aliunde
quam
ex
Dei
misericordia
salutem
consequi:
ne
cui
conquerendi
materiam
relinquat.
Certum
quidem
est,
omnibus
in-
|