1:229
[CO
1.
229]
intra
suos
fines
continere.
Nam
quid
est,
quod
ipse
idem
apostolus
(Gal.
5.
Gal.
3.
1
Cor.
7),
qui
iubet
ut
stemus
nec
subiiciamur
iugo
servitutis,
alibi
sollicitos
esse
servos
de
statu
suo
vetat,
nisi
quia
spiritualis
libertas
cum
politica
servitute
optime
stare
potest?
In
quem
etiam
sensum
accipiendae
sunt
istae
eius
sententiae:
In
regno
dei
non
est
Iudaeus,
neque
Graecus,
non
masculus
aut
foemina,
non
servus
aut
liber.
Item
(Col.
3):
Non
est
Iudaeus
nec
Graecus,
praeputium,
circumcisio,
barbarus,
Scytha,
servus,
liber,
sed
omnia
in [p.
472]
omnibus
Christus.
Quibus
significat,
nihil
referre,
qua
sis
apud
homines
conditione,
cuius
gentis
legibus
vivas,
quando
in
rebus
istis
minime
situm
est
Christi
regnum.
Neque
tamen
eo
ista
distinctio
pertinet,
quo
totam
politiae
rationem
rem
esse
pollutam
reputemus,
ad
homines
christianos
nihil
pertinentem.
Sic
quidem
fanatici
nonnulli
iactant.
Postquam
mortui
sumus
per
Christum
elementis
huius
mundi
(Col.
2),
et
translati
in
regnum
Dei
sedemus
inter
coelestes,
indignum
hoc
nobis
esse
ac
infra
nostram
excellentiam
longe
positum,
profanis
istis
ac
impuris
curis
occupari,
quae
circa
aliena
a
christiano
homine
negotia
versantur.
Quorsum,
inquiunt,
leges
sine
iudiciis
et
tribunalibus?
Quid
autem
cum
iudiciis
ipsis
homini
christiano?
Imo
si
occidere
non
licet,
quo
nobis
leges
et
iudicia?
Verum,
ut
distinctum
istud
regiminis
genus,
a
spirituali
illo
et
interno
Christi
regno,
nuper
monuimus,
ita
nec
quidquam
pugnare,
sciendum
est.
Nam
illud
quidem,
initia
coelestis
regni
quaedam
iam
nunc
super
terram
in
nobis
inchoat,
et
in
hac
mortali
evanidaque
vita
immortalem
et
incorruptibilem
beatitudinem
quodammodo
auspicatur.
At
huic
destinatum
est,
quamdiu
inter
homines
agemus,
vitam
nostram
ad
hominum
societatem
componere,
ad
civilem [p.
473]
iustitiam
mores
nostros
formare,
nos
inter
nos
conciliare,
communem
pacem
ac
tranquillitatem
alere
ac
tueri.
Quae
omnia
supervacua
esse
fateor,
si
praesentem
vitam
extinguit
regnum
Dei,
quale
nunc
intra
nos
est.
Sin
ita
est
voluntas
Domini,
nos,
dum
ad
veram
patriam
adspiramus,
peregrinari
super
terram,
eius
vero
peregrinationis
usus
talibus
subsidiis
indiget,
qui
ipsa
ab
homine
tollunt,
suam
illi
eripiunt
humanitatem.
[OS
260]
Nam
quod
tantam
in
ecclesia
Dei
perfectionem
debere
esse
causantur,
cui
sua
pro
lege
moderatio
satis
sit,
eam
stolide
ipsi
imaginantur,
quae
in
hominum
communitate
reperiri
nunquam
possit.
Cum
enim
tanta
sit
improborum
insolentia,
nequitia
tam
contumax,
quae
multa
legum
severitate
coerceri
vix
possit,
quid
facturos
expectemus,
si
patere
suae
improbitati
videant
impunitam
licentiam,
qui
ne
male
faciant,
neque
vi
satis
coguntur?
Sed
de
politiae
usu
erit
alius
opportunior
dicendi
locus.
Nunc
istud
tantum
intelligi
volumus,
de
ea
exterminanda
cogitare
|