50:228
esse
a
Deo
quam
habere
a
spiritu
Dei
testimonium
adoptionis:
sed
effectus
signum
est
causae.
Spiritus
Christi,
inquit,
vobis
autor
est
atque
hortator
ut
audeatis
patrem
vocare
Deum.
Ergo
certum
est,
vos
esse
Dei
filios.
Significat
quod
alibi
saepius
docet,
spiritum
nobis
arrham
esse
et
pignus
nostrae
adoptionis,
ut
certo
simus
persuasi
de
paterno
Dei
erga
nos
affectn.
Sed
obiiciet
quispiam
:
Annon
impii
quoque
eo
temeritatis
prorumpunt,
ut
iactent
Deum
sibi
esse
patrem?
Imo
maiore
audacia
falso
saepe
in
Deo
gloriantur.
Respondeo,
Paulum
hic
non
loqui
de
inani
iactantia,
nec
de
eo
quod
sibi
quisque
proprio
spiritu
arrogat:
sed
de
testimonio
piae
conscientiae,
quod
novam
regenerationem
sequitur.
Ideoque
hoc
argumentum
non
potest
valere
nisi
inter
fideles:
quia
reprobi
nullum
huius
certitudinis
gustum
habent.
Quemadmodum
et
Dominus
ipse
testatur,
spiritus,
inquit
(Iohan.
14,
17),
veritatis,
quem
mundus
non
potest
capere:
quia
non
novit
eum.
Atque
hoc
sonant
verba
Pauli.
Misit
Deus
in
corda
vestra.
Non
enim
quid
ipsi
stulte
audeant
carnis
sensu,
sed
quid
Deus
illis
intus
in
corde
testetur
per
spiritum
suum,
docere
voluit.
Hoc
quoque
circumstantiae
loci
melius
congruit,
quod
vocat
spiritum
filii
Dei,
quam
si
alio
quovis
epitheto
usus
esset.
Ideo
enim
nos
filii,
quia
eodem
spiritu
cum
filio
unico
praediti.
Observa
autem,
Paulum
hoc
communiter
tribuere
omnibus
Christianis.
Sicuti
revera
nulla
est
fides,
ubi
non
est
pignus
hoc
divini
erga
nos
amoris.
Hinc
apparet
qualis
sit
in
papatu
christianismus,
ubi
impiae
praesumptionis
damnant,
si
quis
Dei
spiritum
habere
se
dicat.
Fidem
enim
sine
Dei
spiritu
et
sine
certitudine
imaginantur.
Hoc
unum
dogma
illustri
argumento
est,
diabolum
infidelitatis
patrem
in
omnibus
papistarum
scholis
regnare.
Fateor
quidem,
scholasticos,
quum
iubent
perpetua
dubitatione
fluctuare
conscientias,
nihil
aliud
docere
quam
quod
dictat
naturae
sensus.
Quo
diligentius
infigendum
est
animis
nostris
hoc
Pauli
dogma,
neminem
esse
christianum,
nisi
qui
spiritus
sancti
magisterio
edoctus,
Deum
patrem
invocat.
Clamantem.
Ego
maioris
fiduciae
exprimendae
causa
hoc
participio
usum
fuisse
arbitror.
Dubitatio
enim
non
sinit
nos
loqui
intrepide
:
sed
fauces
veluti
compressas
tenet,
ut
vix
semifractae
voces
titubante
lingua
exeant.
Contra
vero
clamor
securitatis
est
indicium
ac
minime
vacillantis
fiduciae.
Non
enim
accepimus
iterum
spiritum
servitutis
in
timorem
(quemadmodum
dicit
ad
Romanos
8,15),
sed
libertatis
ad
plenam
fiduciam.
Abba,
pater.
Non
dubito
quin
significet,
invocationem
Dei
communem
esse
omnibus
linguis.
Nam
id
proprie
convenit
praesenti
argumento,
quod
Deus
patris
nomen
habeat
promiscue
apud
Hebraeos
et
Graecos.
Sicut
praedictum
fuerat
ab
Iesaia
(45,
23):
|