5:228
est,
non
esse
locum
poenitentiae.
Quod
si
quis
ipsorum
adhuc
obstrepit:
quid
perditionis
filiis
futurum
sit,
nihil
ad
nos.
Ego
pro
fidelibus
respondeo:
non
morientur,
sed
vivent,
ac
narrabunt
opera
Domini
(Psal.
118,
17).
Qui
habitant
in
domo
eius,
laudabunt
eum
in
saecula
saeculorum
(Psal.
84,
5).
Sextum:
Laudabo
Dominum
in
vita
mea,
psallam
Deo
meo,
quamdiu
sum
(Psal.
146,
2).
Et
in
hanc
formam
argutantur:
Si
laudabit
Dominum
in
vita,
et
quamdiu
erit,
non
laudabit
post
vitam,
et
quando
non
erit.
Quando
haec
per
lusum
iocumque
ab
illis
iactari
opinor,
ipse
quoque
in
eorum
gratiam
ludam.
Aeneas
Vergilianus,
quum
hospitae
suae
promittebat
animi
gratitudinem,
dum
memor
esset
sui,
an
innuebat,
aliquando
se
venturum
in
sui
ipsius
oblivionem?
Quum
dicebat:
[fol.
48]
Dum
spiritus
hos
reget
artus:
an
non
cogitabat,
et
apud
manes,
in
illis
fabulosis
campis,
se
gratiam
habiturum?
Absit,
illis
ut
concedamus
sic
torquere
hunc
locum,
ne
simul
et
haeretico
Helvidio
succumbamus.
Nunc
serio
loquar.
Et
ne
obtendant,
secum
non
paria
fecisse
me,
')
quintuplum
reddam:
Deus
meus,
in
aeternum
confitebor
tibi
(Psal.
30,
13).
Item:
Benedicam
Dominum
in
omni
tempore,
semper
bona2)
eius
in
ore
meo
(Psal.
34,
2).
Item:
Confitebor
tibi
in
aeternum,
quia
fecisti
(Psal.
52,
11).
Item:
Laudabo
nomen
tuum
in
saeculum,
et
in
saeculum
saeculi
(Psal.
14
5,
1).
Item:
Sic
psalmum
dicam
nomini
tuo
in
saeculum,
et
in
saeculum
saeculi
(Psal.
61,
9).
Agnoscunt
illum
Davidem
nuper
sibi
amicum,
sese
tam
acriter
impetentem?
Apagesis
haec
argumenta,
quae
ex
atomis
literarum
conficiuntur.
Septimum:
Desine
a
me,
et
roborabor,
donec
vadam,
et
non
sim
(Psal.
39,
14).
Cui
coniungunt
illud
Iobi:
Dimitte
me,
ut
plangam
paululum
dolorem
meum,
antequam
vadam,
et
non
revertar,
ad
terram
tenebrosam
et
opertam
mortis
caligine,
terram
miseriae
et
tenebrarum,
ubi
umbra
mortis,
et
nullus
ordo,
sed
sempiternus
h?뭨ror
inhabitat
(Iob.
10,
20
ss.).
Haec
nihil
ad
causam.
Verba
enim
sunt
aestu
et
anxietate
conscientiae
plena,
vere
exprimentia,
et
quasi
in
tabula
referentia
affectum
eorum,
qui
terrore
iudicii
Dei
perculsi,
manum
Dei
iam
ferre
non
possunt.
Orant
autem,
ut
si
merentur
a
Deo
abiici,
saltem
vel
tantillum
respirare
liceat
ab
ira
Dei,
qua
concutiuntur,
idque
in
ultima
desperatione.
Nec
mirum
est,
sanctos
Dei
servos
illuc
adigi.
Dominus
enim
mortificat,
et
vivificat:
deducit
ad
inferos,
et
reducit
(1
Sam.
2,
t>).
Non
esse
autem,
pro
eo
dicitur,
quod
est
a
Deo
alienum
1)
me
deest
1542.
2)
Sic
1542
et
Gallus
(benefices),
Caeterae
inde
a
1545
ad
hebr.
fidem
scribunt:
laus.
|