10.1:228
easque
non
parvas
nec
unius
generis.
Nondum
de
continentiae
difficultate
loquor.
Sed
dico
caelibes
non
minoribus
nec
paucioribus
distrahi
avocamentis,
quam
coniugatos:
aut
certe
parum
esse
discriminis,
quin
utrique
ex
aequo
distrahantur.
Quod
si
etiam
constaret
nihil
caelibatu
liberius,
coniugio
nihil
esse
magis
impeditum:
obstare
tamen
id
non
debet,
quominus
necessitati
consulatur.
Certum
est
autem,
coniugio
multos
utiliter
carere
non
posse,
qui
sunt
prae
aliis
ad
ministerium
idonei.
Ad
secundum
respondeo,
Dominum
optime
omnium
providisse,
quibus
ornari
dotibus
suum
ministerium
conveniret.
Videmus
autem
longe
abesse,
qum
caelibatum
inter
eas
commendarit
(J.
Tim.
3,
2;
Tit.
1,
6).
Quod
non
imperatis
eam
certa
lege,
probo.
Sed
vide
ne
illud
ipsum
legem
sit
praescribere,
minoris
aestimare
eos
qui
uxores
duxerint,
quod
videantur
nonnihil
ornamenti
amisisse.
Neque
in
veteri
ecclesia
lex
erat,
quae
cogeret.
Sed
ita
invaluerat
praepostera
caelibatus
admiratio,
ut
coniugium
in
episcopis
dedecore
notaretur.
Postea
sensim
irrepsit
legis
severitas,
quae
innumeras
malorum
formas
nobis
peperit:
quid
boni
attulerit,
non
possum
iudicare.
Proinde
semper
vereor,
ne
periculosum
sit
immodicum
haberi
caelibatui
honorem,
quo
boni
viri
a
coniugio
absterreantur,
etiam
ubi
urget
necessitas.
Non
abs
re
igitur
cupere
mihi
videor,
ut
si
qua
est
hac
in
re
apud
vos
austeritas
mitigetur:
non
quia
vobis
in
praesentia
obsit,
sed
quia
multum
obesse
posteris
poterit,
quibus
scis
esse
consulendum.
Quod
si
rationes
vestrae
ita
nunc
habent,
ut
periculum
aliquod
ex
pastorum
coniugio
vobis
immineat,
initam
esse
rationem
velim,
qua
obviaretur.
Cogor
iterum
veniam
huius
meae
rusticitatis
petere.
Non
enim
mihi
temperare
potui,
quin
timorem
meum
hac
in
re
breviter
indicarem:
supervacuum
illum
fortassis,
sed
tamen
non
de
nihilo
conceptum.
Atque
ut
intelligas
me
privatam
causam
hic
non
agere:
ego
quem
caelibatui
tantopere
infestum
vides,
uxorem
nunquam
duxi:
et
an
ducturus
aliquando
sim,
nescio.1)
Quod
si
duxero,
hoc
consilio
faciam,
ut
expeditior
a
multis
tricis
Domino
vacare
possim.
Neque
in
ista
actione
incontinentiae
meae
praetextum
capto,
quam
obiicere
mihi
nemo
potest.
Verum
occasionem
cogitandi
volui
tibi
praebere.
Neque
enim
dubito,
quin
si
animum
semel
ad
hanc
consultationem
serio
adieceris,
pro
tua
singulari
prudentia
longoque
usu,
provisurus
sis
quid
sit
maxime
salutare,
et
quod
optimum
factu
visum
fuerit,
facturus.
Quantum
ad
hanc
functionem
cui
praefectus
es,
sic
te
eam
administrare
confido,
ut
nullius
exhortatione
opus
habeas.
Magis
optarem
abs
te
admoneri,
si
quando
tibi
occasio
daretur,
et
tantum
otii
1)
Vides
hanc
epistolam
antiquioribus
adnumerandam
esse.
|