49:227
227
EPIST.
PAULI
AD
ROMANOS
228
eius
gratia
suisse
privatos
:
plus
exprimunt
prophetae
verba,
nempe
aliquem
fore
residuum
numerum,
qui
postquam
resipuerit,
liberationis
gratia
fruetur.
Neque
tamen
citat
Paulus
ad
verbum,
quod
apud
Iesaiam
legitur:
Veniet,
inquit,
redemptor
Sioni,
et
qui
resipuerint
ab
iniquitate
in
Iacob,
dicit
Dominus.
Nec
vero
nos
hac
in
re
plus
aequo
anxios
esse
convenit
Hoc
enim
spectandum
est,
quam
apposite
ad
suum
institutum
accommodent
apostoli
quascunque
ex
veteri
testamento
probationes
adducunt
:
quandoquidem
neque
aliud
voluerunt
ipsi
quam
digito
indicare
locos,
ut
lectores
ad
fontem
ipsum
dirigerent.
Porro
in
hoc
vaticinio
tametsi
liberatio
spirituali
Dei
populo
promittitur,
quoniam
autem
Iudaeos
quoque
obiter
docere
voluit
quid
a
suo
Messiah
debeant
exspectare,
et
iam
unum
eius
officium
ex
verbis
Iesaiae
posuisset,
de
iniquitate
destruenda:
adiecit
pauca
verba,
quae
videtur
ex
Ieremia
sumpsisse,
de
remissione
peccatorum.
Nam
istis
duobus
membris
Christi
regnum
continetur.
Venit
enim
ut
gratuita
peccatorum
remissione
nos
patri
reconciliaret
ac
per
spiritum
suum
in
vitae
novitatem
regeneraret*).
Sub
quo
continentur
et
gentes:
quia
tamen
primogeniti
sunt
Iudaei,
quod
propheta
denuntiat*),
in
ipsis
vel
potissimum
compleri
oportuit.
Nam
et
quod
universum
Dei
populum
scriptura
Israelitas
nominat,
id
tribuitur9)
eius
gentis
excellentiae,
quam
Deus
aliis
omnibus
praetulit*).
Deinde
nominatim
Sioni
venturum
dicit
qui
redimet,
antiqui
foederis
intuitu.
Addit
etiam
redemptum
iri
in
Iacob
qui
a
transgressione
sua
resipuerint:
quibus
verbis
diserte
sibi
vendicat
Deus
aliquod
semen,
ut
redemptio
in
electa
et
peculiari
gente
sit
efficax.
Quamquam
autem
aptius
ad
propositum
quadrabat
loquutio,
qua
utitur
propheta,
veniet
Sioni,
Paulo
tamen
religio
non
fuit
translationem
vulgo
receptam
sequi,
ubi
dicitur
redemptor
proditurus
e
monte
Sion.
Eadem
est
etiam
ratio
secundae
partis:
avertet
iniquitates
a
Iacob.
Huc
enim
tantum
respicere
satis
habuit
Paulus,
quia
Christi
proprium
munus
est
reconciliare
Deo
populum
apostatam
et
foedifragum,
certo
sperandam
esse
aliquam
conversionem,
ne
omnes
simul
intereant.
27,
Hoc
illis
a
me
testamentum.
Quamquam
in
proximo
Iesaiae
vaticinio
breviter
attigerat
Paulus
Messiae
officium,
ut
Iudaeos
moneret
quid
maxime
ab
eo
sperandum
foret,
consulto
in
eundem
finem
haec
pauca
verba
ex
Ieremia
adiecit.
Neque
enim
legitur
in
priore
loco
quod
accedat.
Pertinet
hoc
etiam
ad
*)
Verba
illa:
quoniam
autem
.
.
.
.
regeneraret,
iam
in
editione
a.
1556,
cuius
duo
exemplaria
possidemus,
charta
superinducta
occultata,
aut
atramento
et
aqua
deleta
sunt.
Scilicet
Calvinus
ipse
ea
expurgasse
videtur,
quum
olim
in
edit.
a.
1551
non
vero
alibi
occurrerent
in
fine
paragraphi.
2)
prophetiam
istam
3)
fit
propter
specialem
.
.
.
.
in
ecclesia
exc.
4)
Iure
igitur
ex
hoc
testimonio
colligit
Paulus
virtutem
redemptionis
Christi
efficaciter
apud
eos
esse
exserendam.
Quoniam
autem
ete.
Vide
supra.
|