1:227
[CO
1.
227]
que
orare,
qui
morbo
impeditus
curvare
genua
nequit,
nihil
vetat.
Denique
satius
est,
mature
humare
mortuum,
quam
ubi
lin-
[OS
257]
teum
deest,
expectare
dum
inhumatus
putrescat.
Sed
est
nihilominus
in
istis
rebus,
quod
agendum
aut
cavendum
mos
regionis,
instituta,
ipsa
denique
humanitas
et
modestiae
regula
dictet.
Ubi
si
imprudentia
et
oblivione
quid
erratum
fuerit,
nullum
admissum
crimen
est,
sin
contemptu,
improbanda
est
contumacia.
Quod
si
quis
obstrepat
et
plus
sapere
hic
velit
quam
oportet,
viderit
ipse,
qua
morositatem
suam
ratione
Domino
approbet.
Nobis
tamen
istud
Pauli
(1
Cor.
11)
satisfacere
debet:
nos
contendendi
morem
non
habere,
neque
ecclesias
Dei.
In
altero
genere
sunt
horae
publicis
precationibus,
concionibus
et
baptismis
praescriptae,
in
ipsis
concionibus
quies
ac
silentium,
loca
destinata,
hymnorum
concentus,
dies
suscipiendae [p.
468]
Domini
coenae
destinati,
excommunicationum
disciplina
et
si
qua
alia
sunt.
Dies
ipsi
qui
sint
et
horae,
quae
locorum
structura,
qui
quo
die
canantur
psalmi,
nihil
interest.
Verum
et
certos
dies
et
statas
esse
horas
convenit,
et
locum
recipiendis
omnibus
idoneum,
si
qua
servandae
pacis
ratio
habetur.
Nam
quantarum
rixarum
semen
futura
sit
earum
rerum
confusio,
si,
prout
cuique
libitum
sit,
mutare
liceat,
quae
ad
communem
statum
pertinent?
Quando
nunquam
futurum
est,
ut
omnibus
idem
placeat,
si
res
velut
in
media
positae,
singulorum
arbitrio
relictae
fuerint.
Summa
ergo
diligentia
incumbendum
est,
ne
quis
irrepat
error,
qui
purum
hunc
usum
vel
inficiat,
vel
obscuret.
Quod
quidem
obtinebitur,
si
quaecunque
erunt
observationes
manifestam
utilitatem
prae
se
ferant,
si
parcissimae
admittantur,
potissimum
vero
si
accedet
fidelis
pastoris
doctrina
quae
pravis
opinionibus
viam
praecludat.
Haec
autem
cognitio
faciet,
ut
sua
cuique
nostrum
in
his
rebus
omnibus
libertas
constet,
et
quandam
nihilominus
suae
quisque
libertati
necessitatem
ultro
imponat,
quatenus
aut
illud,
quod
diximus,
τὸ
πρέπον
aut
caritatis
ratio
exiget.
Deinde,
ut
et
in
earum
observatione
nulla
superstitione
versemur
ipsi,
nec
morose
nimium
ipsam
ab
aliis
requiramus; [p.
469]
ne
potiorem
Dei
cultum
caeremoniarum
multitudine
aestimemus,
ne
ecclesia
ecclesiam
ob
externae
disciplinae
varietatem
contemnat.
Postremo,
ut
nullam
hic
perpetuam
legem
nobis
statuentes,
totum
observationum
usum
et
finem
ad
ecclesiae
aedificationem
referamus,
qua
postulante,
non
modo
mutari
aliquid,
sed
quidquid
ante
in
usu
nobis
observationum
fuerit,
inverti,
nulla
offensione
feramus.
Hoc
enim
ferre
interdum
temporum
rationem,
ut
ritus
quosdam,
non
impios
alioqui
nec
indecoros,
pro
rei
opportunitate
abrogari
conveniat,
praesenti
experimento
est
haec
[OS
258]
aetas.
Nam,
quae
superiorum
temporum
caecitas
fuit
|