9:226
ab
illis
fuisse.
Hic
insultant,
quod
quum
nuper
pugnaverimus
ignaros
fuisse
veteres
praesentiae
corporalis,
nunc
palam
fatemur
panem
vocare
corpus.
Quasi
vero
non
sit
hoc
nobis
etiam
commune.
Sed
hic
de
sensu
agitur.
Nemo
enim
a
loquendi
forma
abhorret,
cuius
nobis
autor
est
coelestis
magister
Dei
filius.
Tantum
contendimus,
quoties
a
patribus
panis
et
vinum
vocantur
signa,
symbola
et
sacramenta
corporis
et
sanguinis,
satis
explicari
eorum
mentem
:
quia
hinc
luculenta
colligitur
inter
signum
et
rem
signatam
distinctio,
pro
qua
nos
pugnamus.
Imo
[pag.
252]
aperta
ratio
notatur,
cur
carnis
et
sanguinis
voces
accommodentur
ad
panem
et
vinum.
Hic
pertinaciter
Magdeburgenses
sibi
sufficere
excipiunt,
quod
secundum
veteres
panis
sit
corpus.
Quasi
vero
altera
loquutio,
ut
est
plenior
et
explicatior,
vice
interpretationis
non
sit
addenda.
Dicit
uno
in
loco
Paulus
(Col.
1,
24),
se
quod
deest
passionibus
Christi
supplere
pro
ecclesia.
Alibi
idem
repetens,
dicit,
pro
confirmatione
fidelium
(2
Cor.
1,
5).
Si
de
sensu
Pauli
movetur
quaestio
(sicuti
prioris
loci
praetextu
ad
apostolos
et
martyres
papistae
redemptionis
nostrae
partem
transferunt)
an
negligenda
erit
explicatio,
quae
sponte
altero
loco
occurrit?
Quod
ergo
in
re
notissima
et
tam
expedita
provocare
se
dicunt
ad
filium
Dei,
ridiculum
est.
Nec
minus
etiam
futilis
est
ista
rhetorica,
Christum
non
esse
indoctum
iudicem,
rudem,
aut
balbum,
quia
loquendo
Λόγος
sit
appellatus:
non
esse
subdolum,
non
bilinguem,
non
corruptum
[pag.
2531
pecunia,
non
προςωπολήπτην.
Quorsum
haec
loquacitas,
nisi
ut
ostendant
Magdeburgenses
se
bene
et
prolixe
garrire?
Quidquid
ex
sacro
Christi
ore
profectum
est,
nos
tam
reverenter
adoramus,
quam
obedienter
amplectimur,
ut
eius
autoritas,
quae
exceptione
omni
maior
est,
non
sine
iniuria
minuatur,
dum
eam
intempestive,
quasi
dubia
esset,
asserere
volunt.
Easdem
in
citandis
testibus
contexunt
ineptias.
Quid,
obsecro,
opus
fuit,
quum
Matthaei,
Marci,
Lucae
et
Pauli
referrent
testimonia,
addere
ludicram
exceptionem,
salvo
tamen
iudicio
superioris,
hoc
est,
ipsius
Christi?
Quasi
vero
periculum
sit
ne
se
ipsum
Christus
in
organis
spiritus
sui
abneget.
Res
igitur
enucleate
in
medium
prodeat.
Fatemur
a
quatuor
illis
authenticis
Dei
scribis
optima
fide
referri
Christi
institutionem,
quam
si
quis
mysticam
esse
neget,
relegandus
est
in
Anticyras.
Merito
itaque
disquirimus
quae
sit
analogia
panis
[pag.
254]
ad
corpus.
Magdeburgenses
tamen
ut
habeant
carnem
Christi
sub
pane
inclusam,
nolunt
subesse
mysterium.
Quid
omisso
quaestionis
statu
prodest
nuda
recitatio?
Et
quam
inani
et
evanido
fuco
obtegere
controversiam
ipsam
contendunt,
disertos,
facundos
et
veraces
evangelistas
vocando?
Neque
enim
infantiae
protinus
eos
insimulat,
qui
verborum
interpretationem
quaerit.
Imo
vera
haec
15
|