55:226
sua
integritate
praevidit.
Ergo
pro
admirabili
sua
sapientia
et
bonitate
Christum
ordinavit
liberatorem,
qui
perditum
genus
humanum
ab
interitu
eriperet.
Nam
in
eo
melius
relucet
incomparabilis
Dei
bonitas,
quod
malum
nostrum
gratiae
suae
remedio
anteverterit:
ac
prius
vitae
restitutionem
statuit,
quam
in
mortem
cecidisset
primus
homo.
Si
quid
praeterea
desideret
lector,
ex
Institutione
nostra
petat.
Manifestatus.
Sub
hac
voce
tam
exhibitionem
ipsius
Christi,
quam
evangelii
promulgationem
comprehendi
puto.
Nam
Christi
adventu
exsequutus
est
Deus
quod
statuerat
:
et
quod
obscurius
indicaverat
patribus,
ad
liquidum
et
plenum
evangelii
doctrina
nobis
patefecit.
Dicit
hoc
ease
factum
in
his
temporibus,
eodem
sensu
quo
Paulus
ad
Galatas
capite
4,
4,
dicit,
Tempore
plenitudinis.
Haec
enim
matura
est
opportunitas,
et
vera
perfectio,
quam
Deus
suo
decreto
praefixit.
Propter
vos.
Non
excludit
patres,
quibus
inutilis
fuit
promissio:
sed
quia
nos
illis
praetulit
Deus,
quo
maior
erga
nos
est
gratiae
amplitudo,
eo
plus
reverentiae,
ardoris,
et
studii
a
nobis
exigi
significat.
Addit
autem,
qui
creditis:
quia
non
ad
omnes
promiscue
pertinet
Christi
manifestatio,
sed
eorum
est
propria
quibus
per
evangelium
illucet.
Notanda
autem
est
haec
loquutio,
qui
per
ipsum
creditis
in
Deum,
qua
breviter
fidei
natura
exprimitur.
Nam
quum
incomprehensibilis
sit
Deus,
nunquam
ad
eum
perveniet
fides,
nisi
in
Christum
recta
se
conferat.
Imo
duae
sunt
rationes
cur
nulla
possit
esse
fides
in
Deum,
nisi
Christus
quasi
medius
interveniat.
Nam
primo
consideranda
est
divinae
gloriae
magnitudo,
et
simul
ingenii
nostri
tenuitas.
Multum
certe
abest
quin
acies
nostra
tam
alte
conscendere
possit,
ut
Deum
apprehendat.
Omnis
itaque
cogitatio
de
Deo
extra
Christum
immensa
est
abyssus
quae
sensus
omnes
nostros
protinus
absorbeat
Huius
rei
luculentum
exstat
specimen
non
in
Turcis
modo
et
Iudaeis,
qui
sub
Dei
titulo
somnia
sua
adorant:
sed
etiam
in
papistis.
Tritum
est
illud
scholarum
axioma,
Deum
esse
obiectum
fidei.
Ita
de
abscondita
eius
maiestate,
praeterito
Christo,
prolixe
et
argute
philosophantur
:
sed
quo
successu?
Miris
deliriis
se
intricant,
ut
nullus
sit
errandi
finis.
Fidem
enim
nihil
esse
putant
nisi
imaginariam
speculationem.
Ergo
meminerimus,
non
frustra
Christum
vocari
invisibilis
Dei
imaginem:
sed
ideo
hoc
nomen
illi
esse
impositum,
quia
Deus
nisi
in
ipso
cognosci
nolit.
Altera
ratio
est,
quod
quum
fides
coniungere
nos
Deo
debeat,
omnem
accessum
refugimus
et
horremus,
nisi
occurrat
mediator
qui
nos
metu
liberet.
Peccatum
enim,
quod
regnat
in
nobis,
et
nos
Deo
exosos
reddit,
et
illum
vicissim
nobis.
Ergo
simulatque
mentio
Dei
facta
est,
necesse
est
nos
horrore
15
|