9:225
225
AD
WESTPHALUM.
226
tidius
sit,
quam
ludendo
ieiunum
nescio
quid,
quale
ipsis
recitare
libuit,
diluere,
verum
argumentum
audiant
ex
me
lectores.
Quum
ex
veteribus
quidam
libere
docuerint,
Christum
dixisse:
Hoc
est
corpus
meum,
quum
signum
daret
corporis
sui
;
item
:
panem
esse
Christi
corpus,
quia
sacramentum
quodammodo
censetur
res
ipsa;
alii
docuerint
verum
fuisse
Christi
corpus,
cuius
signum
in
coena
tradidit;
alii
panem
vocaverint
oppositum
typum
corpori,
non
esse
probabile
tunc
grassatum
fuisse
errorem
de
corporali
sub
pane
praesentia,
quia
statim
mota
fuisset
contentio.
Hic
non
est
cur
nos
Philisthinis
comparent:
nisi
forte,
sicuti
[pag.
249]
in
mutilis
l)
comoediis
fieri
solet,
clamoribus
suis
quasi
fractorum
scamnorum
strepitu
actionem
subito
abrumpant,
et
lectores
frustrentur.
Argumentum
XXXVI
est
do
novitate,
quae
nobis
suspecta
erroris
esse
debet,
nec
immerito
quod
tradunt
adversarii
figmentum
de
corporali
praesentia
damnamus
hoc
nomine,
quia
non
ita
pridem
inter
crassas
inscitiae
et
superstitionum
corruptelas
natum
est.
Respondent
solenne
hoc
esse
patronis
malarum
causarum,
arripere
vicinum
aliquid,
quo
plausibiliter
declamitent,
et
maximas
tragoedias
moveant,
et
hoc
modo
nos
transferre
ad
corporalem
praesentiam,
quod
non
nisi
in
transsubstantiationem
competit,
quam
ipsi
quoque
acriter
damnant.
Sic
illi:
sed
primum
nego
tragice
nos
vociferari
hac
in
re,
quum
simpliciter
dicimus
commentum
quod
ipsi
pro
coelesti
oraculo
adorant,
fabricatum
fuisse
a
sophistis,
qui
nihil
tenebant
[pag.
250]
purioris
theologiae.
Deinde
nego
ex
fuco
affinitatis
nos
captare
plausum.
Quam
acriter
transsubstantiationem
oppugnent,
patet
ex
scriptis
Westphali,
qui
concilia
sub
Nicolao
et
G-regorio
septimo
habita
pro
orthodoxis
censere
non
dubitat.
Sed
hinc
facessat
transsubstantiatio.
Crassius
eos
de
corporali
praesentia
quam
papistas
sentire
et
loqui
arguimus.
Nec
est
quod
tam
ferociter
in
suis
cothurnis
exsultent,
prolatis
Christi
verbis:
Hoc
est
corpus
meum.
Neque
enim
negamus
haec
esse
Christi
verba,
quod
parum
verecunde
nobis
obiiciunt.
Sicuti
fateri
cogentur
haec
Dei
verba
esse;
Terra
scabellum
pedum
meorum
(Jes.
66,
1):
unde
sequetur,
si
stare
libeat
ipsorum
iudicio,
Dei
pedes
terrae
innixos
sustinere
eius
corpus.
Non
est
igitur
in
verbis
novitas,
sed
in
praeciso
quem
urgent
ipsi
verborum
sonitu.
Tricesimo
septimo
loco
referunt
quod
[pag.
251]
pro
nobis
afferimus,
utrumque
loquendi
genus
veteribus
esse
usitatum,
panem
et
vinum
esse
corpus
et
sanguinem
Christi,
et
tamen
signa
esse,
et
symbola,
et
sacramenta
corporis
et
sanguinis.
Unde
colligimus
Christi
verba
non
citra
figuram
accepta
1)
comedies
imperfaites.
Beza
et
Amst.
legunt
:
multis.
Calvini
opera
Vol.
IX.
|