55:225
225
CAPUT
I.
226
simul
atque
discedunt
homines
a
Christo,
eos
exitialiter
errare.
Frustra
hic
vel
patrum
autoritas,
vel
mos
antiquus
praetexitur.
Iudaeis
enim
clamabat
propheta
Ezechiel
(10,
18),
In
iustitiis
patrum
vestrorum
ne
ambulate.
Hoc
quoque
non
minus
hodie
inter
nos
valere
debet.
Nam
ut
efficax
et
fructuosa
nobis
sit
Christi
redemptio,
pristinae
vitae
renuntiandum
est,
utcunque
ex
patrum
institutione
fluxerit.
Ter
ergo
stulti
papistae,
qui
nudum
patrum
nomen
ita
sibi
ad
omnium
superstitionum
defensionem
sufficere
putant,
ut
hac
fiducia
secure
respuant
quidquid
ex
verbo
Dei
adducitur.
19.
Velut
agni.
Significat
hac
similitudine,
in
Christo
nos
habere
quidquid
veteribus
sacrificiis
adumbratum
fuit.
Quamquam
praecipue
alludit
ad
agnum
paschalem.
Atque
hinc
discendum
est
quid
nobis
prodest
legis
lectio
in
hac
parte.
Tametsi
enim
abolitus
est
sacrificandi
ritus,
non
tamen
parum
hoc
fidem
nostram
iuvat,
veritatem
conferre
cum
figuris:
ut
quidquid
illae
continebant,
in
hac
quaeramus.
Agnum,
qui
immolandus
erat
in
Pesah,
iubebat
Moses
integrum
et
sine
macula
deligi.
Idem
saepius
de
sacrificiis
repetitur:
ut
Levitici
3
et
22,
Numerorum
28,
et
aliis
locis.
Hoc
dum
Petrus
ad
Christum
accommodat,
ideo
legitimam
fuisse
et
Deo
probatam
victimam
docet,
quia
integer
et
omni
macula
purus
fuit.
Nam
si
quid
habuisset
in
se
vitii,
non
poterat
rite
Deo
offerri,
nedum
iram
eius
placare.
20.
Qui
praeordinatus.
Rursum
ex
comparatione,
Dei
gratiam
amplificat,
qua
peculiariter
eius
saeculi
homines
dignatus
fuerat.
Neque
enim
aut
vulgare
aut
parvum
est,
quod
Christi
manifestationem
Deus
in
illorum
usque
aetatem
distulit,
quum
tamen
illum
aeterno
suo
consilio
in
mundi
salutem
ordinasset.
Simul
tamen
admonet,
non
esse
hoc
novum
vel
subitum
Dei
respectu,
quod
Christus
in
salutem
apparuit:
quae
res
in
primis
cognitu
necessaria
est.
Praeterquam
enim
quod
suspecta
est
semper
novitas:
qualis
posset
stabilitas
fidei
nostrae
esse,
si
crederemus,
post
aliquot
annorum
millia
repente
tandem
venisse
Deo
in
mentem
remedium
quo
succurreret
hominibus?
Denique
non
possumus
tranquilla
fiducia
recumbere
in
Christum,
quin
statuamus
aeternam
in
eo
esse
salutem,
semperque
fuisse.
Praeterea
Iudaeos
alloquitur
Petrus,
qui
iam
olim
promissum
fuisse
audierant
:
et
quamquam
nihil
veri,
aut
liquidi,
aut
certi
de
eius
virtute
et
officio
tenebant:
residua
tamen
inter
eos
manebat
haec
persuasio,
redemptorem
patribus
a
Deo
esse
promissum.
Quaeritur
tamen,
quum
ante
mundi
creationem
nondum
lapsus
esset
Adam,
quomodo
destinatus
fuerit
Christus
redemptor:
remedium
enim
malo
posterius
esse
debuit.
Respondeo,
hoc
ad
Dei
praescientiam
referri.
Nam
certe
Deus
antequam
hominem
creasset,
non
diu
staturum
in
Calvini
opera.
Vol.
LV.
|