5:225
PSYCHOPANNYCHIA.
Haec
nomina
mortis
et
inferni
non
aliam
habere
posse
acceptionem,
in
versibus
Psalmorum
[fol.
45]
quos
obtrudunt,
et
in
cantico
illo
Ezechiae,
contendo.
Atque
id
certis
argumentis
evinci
posse
confirmo.
In
his
enim
versibus:
Numquid
mortuis
facies
mirabilia,
etc.,
item:
Quae
utilitas
in
sanguine
meo,
etc.,
sive
Christus,
caput
fidelium,
sive
ecclesia,
eius
corpus,
loquitur:
mortem,
ut
rem
horribilem
ac
detestandam,
refugit
ac
deprecatur.
Quod
etiam
facit
Ezechias
in
suo
cantico.
Cur
sic
horrent
ad
nomen
mortis,
si
Deum
misericordem
ac
sibi
propitium
sentiunt?
An
quia
amplius
nihil
futuri
sunt?
Sed
evadent
ex
hoc
turbulento
saeculo,
ex
infestis
tentationibus,
ex
inquietudine
in
summum
otium
et
beatam
requiem.
Et
quia
nihil
erunt,
nihil
mali
sentient:
excitandi
suo
tempore
ad
gloriam,
quae
etl
)
eorum
morte
nihil
differtur,
neque
vita
acceleratur.
Convertamur
ad
aliorum
sanctorum
exempla,
an
tale
aliquid
eis
acciderit?
Quum
Noe
moritur,
non
deplorat
miseram
sortem
suam.
Abraham
non
lamentatur.
Iacob
etiam
inter
ultimos
(spiritus
gratulatur
sibi,
quod
salutare
Domini
exspectet
(Gen.
49,
lb).
Iob
non
lacrymatur.
Moses,
quum
audit
a
Domino,
ultimam
horam
instare,
non
commovetur.
Omnes,
quantum
videre
licet,
prompto
animo
mortem
amplectuntur.
Voces
illae,
quibus
vocanti
Domino
sancti
respondent,
passim
obviae
sunt:
Ecce,
ego
adsum,
Domine.
Oportet
igitur
aliud
quiddam
esse,
quod
Christum,
et
eius
fideles
compellat
ad
huiusmodi
querimonias.
Non
dubium,
quin
Christus,
quum
se
offerret
pro
nobis
ac
repraesentaret
ad
poenam,
cum
potestate
diaboli,
cum
inferorum
cruciatibus
ac
doloribus
mortis
pugnaverit.
Quae
omnia
in
nostra
carne
vincenda
erant:
ut
ius
suum,
quod
in
nos2)
habebant,
perderent.
In
hoc
igitur
agone,
quum
rigori
ac
severitati
divinae
iustitiae
satisfaceret,
quum
adversus
inferos,
mortem
ac
diabolum
congrederetur,
invocavit
patrem,
ne
be
in
tantis
angustiis
desereret,
ne
se
potestati
mortis
permitteret:
nihil
aliud
a
patre
petens,
quam
ut
infirmitas
nostra,
quam
in
suo
corpore
sustinebat,
a
potestate
diaboli
et
mortis
solveretur.
Haec
est
fides
nostra,
cui
nunc
incumbimus,
quod
poena
peccati
in
carne
nostra
admissi,
quae
in
eadem
carne
solvenda
erat,
ut
divinae
iustitiae
satibfieret,
soluta
ac
depensa
est
in
carne
Chribti,
quae
nostra
erat.
Mortem
igitur
non
deprecatur
Christus:
&ed
gravem
sensum
severitatis
Dei,
qua
per
mortem
pro
nobis
corripiendus
erat.
Vis
scire
ex
quo
affectu
haec
vox
prodierit?
Non
possum
tibi
melius
exprimere,
quam
vox
eiusdem
altera:
pater,
pater,
ut
quid
me
dereliquisti?
Hos
igitur
mortuos
et
sepultos,
in
terram
oblivionis
deportatos,
vocat
a
1)
1542:
neque.
2)
nobis,
1552
seqq.
Calvini
opera.
Voh
F.
|