1:225
[CO
1.
225]
tantum
et
defunctorie
commendantes,
suorum
exactam
obedientiam
nihilominus
studiose
et
anxie
urgent,
quam
si
totam
pietatis
vim
in
se
continerent.
Cum
divinae
legis
transgressionem [p.
463]
levibus
satisfactionum
mulctis
ulciscentes,
unius
sui
decreti
vel
minimam
offensionem
nulla
leviore
poena
plectunt,
quam
carcere,
incendio,
aut
gladio.
In
Dei
contemptores
non
ita
asperi
et
inexorabiles,
suos
contemptores
implacabili
odio
ad
extremum
persequuntur.
Ac
eos
omnes
sic
instituunt,
quorum
simplicitatem
captivam
tenent,
ut
ae-
[OS
255]
quiore
animo
universam
Dei
legem
subversam
visuri
sint,
quam
apiculum
in
praeceptis,
ut
vocant,
ecclesiae
violatum.
Primum,
graviter
in
eo
delinquitur,
quod
ob
res
leviculas,
et,
si
Dei
iudicio
staretur,
liberas,
alter
alterum
contemnit,
iudicat,
abiicit.
Nunc
vero,
quasi
id
parum
mali
esset,
pluris
appenduntur
frivola
illa
huius
mundi
elementa
(ut
Paulus
Galatis
scribens
nuncupat,
Gal.
4)
quam
coelestia
Dei
oracula.
Et
qui
prope
in
adulterio
absolvitur,
iudicatur
in
cibo.
Cui
scortum
permittitur,
interdicitur
uxor.
Hoc
scilicet
praevaricatrice
illa
obedientia
proficitur,
quae
tantum
a
Deo
avertitur,
quantum
ad
homines
inclinat.
Cur
igitur
ferri
voluit
Christus
onera
illa
importabilia,
quae
alligant
scribae
et
Pharisaei?
(Matth.
23).
Imo,
cur
alibi
idem
Christus
caveri
voluit
a
fermento
Pharisaeorum?
(Matth.
16).
Fermentum,
interprete
Matthaeo [p.
464]
evangelista,
appellans,
quidquid
propriae
doctrinae
verbi
Dei
puritati
admiscerent.
Quid
apertius
volumus,
quam
quod
totam
eorum
doctrinam
iubemur
fugere
et
cavere?
Unde
nobis
certissimum
fit,
neque
altero
loco
Dominum
suorum
conscientias
voluisse
propriis
Pharisaeorum
traditionibus
vexari.
Et
verba
ipsa,
si
non
contorqueantur,
nihil
tale
sonant.
Quibus
Dominus,
acerbe
in
Pharisaeorum
mores
invehi
instituens,
simpliciter
auditores
ante
suos
erudiebat,
ut
quanquam
nihil
viderent
in
eorum
vita,
quod
sequerentur,
non
tamen
ea
facere
desinerent,
quae
verbo
docebant,
cum
in
cathedra
Mosis,
hoc
est,
ad
enarrandam
legem
sederent.
Quando
vero
imperiti
plerique,
dum
humanis
traditionibus
et
impie
ligari
fidelium
conscientias
et
frustra
Deum
coli
audiunt,
eadem
litura
leges
omnes
inducunt,
quibus
ecclesiae
ordo
constituitur,
illorum
quoque
errori
commodum
hic
occurrendum
est.
Falli
hic
sane
perquam
lubricum
est,
quia
non
prima
statim
facie
apparet,
quantum
inter
illas
et
has
intersit
Sed
nos
ita
dilucide
rem
totam
paucis
expediemus,
ne
cui
imponat
similitudo.
Hoc
primum
habeamus.
Si
in
omni
hominum
societate
necessariam
esse
politiam
aliquam
videmus,
quae
ad
alendam
communem
pacem,
ac [p.
465]
retinendam
concordiam
valeat,
si
in
rebus
agendis
aliquem
ritum
qui
ad
publicam
pertineat
honestatem
atque
adeo
humanitatem
ipsam,
id
in
ecclesiis
praesertim
Calvini
opera.
Vol
I.
|