55:224
non
quo
sensu
Iudaeos,
quibus
scribit,
vocavit
initio
epistolae
inquilinos:
sed
quia
pii
omnes
in
hoc
mundo
peregrinantur,
Heb.
l
l
,
13,
38.
18.
Scientes.
Aliud
argumentum
a
redemptionis
nostrae
pretio,
quod
nobis
semper
in
memoriam
venire
debet
quum
de
salute
nostra
agitur.
Nam
qui
evangelii
gratiam
repudiat
aut
spernit,
ei
non
modo
vilis
est
et
abiecta
sua
salus,
sed
etiam
sanguis
Christi,
quo
eam
aestimavit
Deus.
Scimus
autem
quam
horrendum
sit
sacrilegium,
sanguinem
filii
Dei
profanare.
Quare
nihil
est
quod
nos
ad
sanctitatis
studium
acrius
stimulare
debeat
quam
huius
pretii
memoria.
Aurum
et
a
r
g
e
n
t
um
amplificandi
causa
opponit
ex
adverso:
ut
sciamus
totum
mundum
et
quaecunque
hominibus
pretiosa
sunt,
ad
huius
pretii
excellentiam
nihil
esse.
Dicit
autem
r
e
d
e
m
p
t
o
s
a
vana
conversatione:
ut
sciamus
totam
hominis
vitam
exitialem
esse
errorum
labyrinthum,
donec
ad
Christum
conversus
fuerit.
Deinde
significat,
non
meritis
nostris
fieri
ut
in
viam
reducamur:
sed
quia
Deus
pretium,
quod
pro
salute
nostra
impendit,
vult
in
nobis
esse
efficax.
Ergo
sanguis
Christi
non
modo
salutis
nostrae
pignus
est,
sed
vocationis
etiam
nostrae
causa.
Porro
monet
Petrus
cavendum
esse
ne
ipsum
incredulitas
nostra
exinaniat,
vel
irritum
reddat.
Quum
iactet
Paulus
se
pura
conscientia
Deum
colere
usque
a
proavis:
et
idem
Timotheo
ad
imitationem
commendet
pietatem
aviae
Loidos
et
matris
Eunices:
dicat
etiam
Christus
de
Iudaeis,
ipsos
scire
quem
Deum
adorent:
videri
potest
hoc
absurdum,
quod
Petrus
Iudaeos
sui
temporis
nihil
ex
patrum
institutione
didicisse
asserit
praeter
meram
vanitatem.
Respondeo,
Christum,
quum
Iudaeis
rationem,
vel
scientiam
religionis
quam
tenent,
constare
praedicat,
respicere
ad
legem
potius
et
mandatum
Dei
quam
ad
vulgus
hominum.
Quia
enim
templum
non
temere
erectum
fuerat
Ierosolymis,
neque
illic
hominum
arbitrio,
sed
iuxta
legis
praescriptum
colebatur
Deus:
ideo
dicit
Iudaeos
non
errare
in
hac
legis
observatione.
Quantum
ad
Pauli
proavos,
Loidem,
Eunicen,
et
similes,
non
dubium
est
quin
exiguas
saltem
reliquias
in
populo
illo
Deus
semper
habuerit,
in
quibus
sincera
pietas
manebat:
interea
corpus
ipsum
populi
mire
corruptum
erat,
et
diffluxerat
in
omne
errorum
genus.
Regnabant
innumerae
superstitiones,
invaluerat
hypocrisis,
salutis
fiducia
ad
nugas
nescio
quas
traducta
erat:
non
modo
pravis
opinionibus
imbuti
erant,
sed
crassis
etiam
deliriis
fascinati.
Qui
vero
in
diversas
mundi
plagas
dispersi
erant,
maioribus
corruptelis
erant
impliciti.
Denique
maxima
ex
parte
gens
illa
a
vera
pietate
vel
defecerat
prorsus,
vel
multum
degeneraverat.
Quum
ergo
patrum
institutionem
damnat
Petrus,
separat
cam
a
Christo,
qui
solus
est
legis
anima
et
veritas.
Hinc
vero
colligimus,
|