1:224
[CO
1.
224]
quid
sit
in
religionis,
hoc
est
coelestis
sapientiae
causa,
a
solo
Dei
ore
pendere,
simul
viderent,
non
levem
esse
rationem,
cur
perversa
huiusmodi
obsequia
sic
abominetur
Dominus,
quae
pro
humani
ingenii
libidine
sibi
praestantur.
Nam
tametsi
speciem
habent
quandam
humilitatis
in
sua
hac
obedientia,
qui
legibus
in
Dei
cultum
parent,
minimo
tamen
sunt
coram
Deo
humiles,
cui
easdem
praescribunt
leges
quas
ipsi
servant. [p.
461]
Haec
vero
ratio
est,
cur
tam
diligenter
vult
nos
cavere
Paulus
(Col.
2),
ne
decipiamur
per
traditiones
hominum,
et
illam,
quam
vocat
ἐθελοθρησκείν,
id
est,
voluntarium
cultum
et
praeter
verbum
Dei
ab
hominibus
excogitatum.
Sic
est
profecto.
[OS
254]
Stultescere
et
nostram
nobis
ipsis
et
omnium
hominum
sapientiam
oportet,
quo
solum
illum
sapere
permittamus.
Quam
viam
minime
tenent,
qui
confictis
hominum
arbitrio
observatiunculis,
illi
se
approbare
meditantur.
Qualiter
et
aliquot
antea
saeculis
et
nostra
memoria
factum
est,
et
fit
hodie
quoque
in
iis
locis,
in
quibus
creaturae
pluris
est,
quam
creatoris
imperium.
Ubi
religio
(si
tamen
religio
vocari
ea
meretur)
pluribus
magisque
insulsis
superstitionibus
conspurcata
est,
quam
ulla
unquam
paganitas.
Quid
enim
posset
parere
hominum
sensus,
quam
carnalia
fatuaque
omnia
et
quae
suos
autores
vere
referant?
Porro
istud
pessimum
accedit,
quod
ubi
talibus
vanis
figmentis
definiri
religio
semel
coepta
est,
perversitatem
illam
perpetuo
sequitur
et
altera
execrabilis
maledictio,
quam
Pharisaeis
Christus
exprobrabat
(Matth.
15):
ut
irritum
fiat
praeceptum
Dei,
propter
hominum
traditiones.
Nolo
iam
contra
praesentes
nostros
nomothetas
verbis
meis
pugnare.
Vicerint
sane,
si
hanc
Christi
accusationem [p.
462]
in
se
non
competere
excusare
poterunt.
Sed
quomodo
excusarent,
cum
immenso
apud
eos
sceleratius
sit,
auricularem
confessionem,
vertente
anno,
praetermisisse,
quam
nequissimam
vitam
in
solidum
annum
produxisse;
linguam
die
veneris
infecisse
modico
carnis
gustu,
quam
totum
corpus
diebus
omnibus
scortationibus
foedasse;
manum
die
festo
admovisse
honesto
operi,
quam
pessimis
facinoribus
assidue
exercere
membra
omnia;
sacrificum
legitimo
uno
connubio
copulari,
quam
illigari
mille
adulteriis;
votivam
peregrinationem
non
persolvere,
quam
in
promissis
omnibus
fidem
fallere;
in
prodigiosos,
nec
minus
supervacuos
ac
inutiles
templorum
luxus
non
aliquid
profudisse,
quam
defuisse
urgentissimis
pauperum
necessitatibus;
idolum
sine
honore
praeteriisse,
quam
hominum
omne
genus
contumeliose
tractasse;
non
demurmurasse
certis
horis
longa
sine
sensu
verba,
quam
veram
orationem
animo
nunquam
concepisse?
Quid
est,
irritum
facere
propter
suas
traditiones
Dei
praeceptum,
nisi
hoc
est?
Cum
observationem
mandatorum
Dei
frigide
|