55:223  223  EPIST.  PETRI  I  224  minutis  et  prope  nihili  Dominus  populum  suum  ad  hano  meditationem  assuefecerit,  quo  magis  sollicite  sibi  caveret.  17.  Et  si  patrem  invocatis  eum,  qui  sine  personae  acceptione  secundum  cuiusque  opus  iudicat:  in  timore  conversantes,  tempus  incolatus  vestri  transigite:  18.  scientes  quod  non  corruptibilibus  argento  vel  auro  redempti  sitis  a  vana  vestra  conversatione  a  patribus  tradita,  19.  sed  pretioso  sanguine  velut  agni  immaculati  et  incontaminati  Christi:  20  qui  praeordinatus  quidem  fuerat  ante  conditum  mundum,  manifestatus  autem  est  extremis  temporibus  propter  vos,  21.  qui  per  ipsum  creditis  in  Deum  qui  eum  suscitavit  ex  mortuis,  et  gloriam  illi  dedit,  ut  fides  vestra  et  spes  sit  in  Deum:  22.  purificantes  animas  vestras  in  obedientia  veritatis  per  spiritum,  in  fraternam  caritatem  non  fictam,  ex  puro  corde  diligite  vos  mutuo  impense.  17.  M  si  patrem  invocatis.  Invocare  Deum  patrem  hic  dicuntur,  qui  se  profitentur  eius  filios,  quemadmodum  dicit  Moses,  Gen.  48,  16,  invocandum  esse  nomen  Iacob  super  Ephraim  et  Menassem,  ut  in  eius  filiis  censeantur.  Quo  sensu  etiam  gallice  dicimus  reclamer.  Respicit  autem  ad  id  quod  prius  dixerat,  Tanquam  filii  obedientes.  Atque  ex  patris  ipsius  natura  declarat  quale  obedientiae  genus  praestandum  sit.  I  u  d  i  c  a  t  ,  inquit,  absque  i  n  t  u  i  t  u  p  e  r  s  o  n  a  e  ,  hoc  est,  non  ducitur  externa  larva,  quemadmodum  homines:  sed  cor  intuetur,  1.  Samuel.  16,  7.  Et  oculi  eius  in  fidem  respiciunt,  Iere.  5,  3.  Hoc  etiam  est  quod  sibi  vult  Paulus,  Rom.  2,  2,  quum  Dei  iudicium  docet  secundum  veritatem  esse.  Nam  illic  in  hypocritas  invehitur,  qui  Deum  inani  colore  ludi  posse  sperant.  Summa  est,  nos  minime  erga  Deum  defungi,  si  ei  ad  oculum  obsequamur:  non  enim  hominem  mortalem  esse,  cui  satisfaciat  persona:  sed  intus  legere  in  corde  nostro  quales  sumus  :  non  pedimus  aut  manibus  leges  praescribere,  sed  spiritualem  requirere  iustitiam.  Quum  autem  dicit  secundum  opus,  hoc  nihil  vel  ad  meritum,  vel  ad  mercedem.  Hic  enim  non  est  de  operum  meritis  disputatio,  neque  de  salutis  causa:  sed  tantum  admonet  Petrus,  apud  Dei  tribunal  personae  respectui  non  esse  locum,  sed  veram  cordis  sinceritatem  aestimari.  Hoc  loco  fides  etiam  sub  operis  nomine  comprehenditur.  Hinc  facile  liquet  quam  inepta  sit  et  puerilis  consequentia,  Deus  qualis  sit  quisque  nostrum,  ex  integra  conscientia,  non  ex  specie  externa  iudicat:  ergo  operibus  salutem  consequimur.  Porro  timor,  cuius  meminit,  securitati  opponitur:  qualis  obrepere  solet  ubi  spes  est  impune  fallendi.  Nam  quum  tam  perspicax  sit  Dei  oculus,  ut  in  abditos  usque  cordis  recessus  penetret,  sollicite  non  perfunctorie  cum  eo  ambulandum.  Incolatum  vocat  praesentem  vitam,